Syrië, iedereen heeft er een mening over en iedereen is voor of tegen aanvallen. Verschrikkelijke beelden vanuit Syrië, niet alleen nu maar al een hele tijd. Bijna niemand kon het iets schelen tot de afgelopen week. Wij hier in Nederland bekijken alles vanuit onze luie stoel. Toch is ook hier weer van toepassing: wie, wat , waarom en hoe los je het op. Of los je het niet op?

Vroeger toen ik rond de twintig jaar was, kreeg ik drie vrouwen op bezoek. Het waren vluchtelingen uit Ethiopië. Ik zie mijzelf nog zitten, omringd door de westerse luxe. In het Engels en met gebarentaal, proberen te begrijpen waarom zij hier in Nederland waren gekomen. Ze hadden niets en moesten opnieuw beginnen in een nieuw land. Ze waren verkracht en mishandeld en zagen hun familie vermoord worden. Zij waren ook rond de twintig jaar en hadden al een vreselijk leven achter de rug. Ik weet nog goed dat ik toen een pot, vol met oorbellen had. Om een beetje troost te kunnen bieden mochten ze van mij kijken of er wat voor ze bij zat. Ik vraag mij nog wel eens af hoe het toen voor hun was, wat dachten zij en waren de oorbellen troost?

Voor zover ik weet is een van de vrouwen overleden, de ander spoorloos geraakt en is de laatste gelukkig getrouwd en heeft  kinderen hier in Nederland.

Hoop, troost en vrede liggen dicht bij elkaar. Als je ergens niet bewust geweest bent dan kun je er niet over meepraten, alleen een mening erover hebben.

Ik heb de gesprekken van vrienden gelezen over Syrië en ieder heeft zijn mening. Ik zie het zo: stel dat Nederland iets heeft gedaan en iemand gaat ons bombarderen. Schiphol misschien. Dan wijkt zo’n raket net iets af en komt op een woonwijk in Hoofddorp terecht. Vrouwen, kinderen, mannen, onschuldige slachtoffers. En hier ben ik ook bang voor in Syrië.

Geweld kent nooit winnaars, altijd verliezers.