Hallo Ingrid,

Wat ik kan zeggen is dat pesten mij heel erg heeft belemmerd in mijn ontwikkeling, zodat ik daar pas rond mijn 36e aan toe kwam.

Het heeft mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen onderuit gehaald waardoor ik een overlevingsstrategie ging ontwikkelen die eigenlijk niet bij mij paste, maar die mij wel geholpen heeft het hoofd boven water te houden in mijn schooltijdperiode.

Echter een dergelijke overlevingsstrategie werkt niet als je eenmaal volwassen bent en aan het werk bent, ik kwam er mee in de problemen. (voornamelijk met mijzelf). De overlevingsstrategie bleek een patroon te zijn geworden die ik van mij af moest gaan schudden. Dat betekent dat je met jezelf aan het werk moet en dat is erg confronterend.

Vaak dacht ik daarbij ook; ik heb hier niet om gevraagd, het is iets wat mij overkomen is en nu moet ik er jaren later weer mee aan de slag. De pesters daarentegen zullen wel vrolijk door gaan met hun leventje…..

Het pesten werkte zo diep door dat ik lang getwijfeld heb of ik wel aan kinderen moest beginnen (als ze mij gegeven zouden zijn). Want stel dat mijn kinderen op mij zouden lijken qua uiterlijk of qua gedrag…zouden zij dan ook gepest gaan worden…en is het dan niet mijn schuld als het hen dan zou overkomen? Nu ik toch kinderen heb ben ik zielsgelukkig en hebben zij mij op een heel andere manier zo ontzettend veel over mijzelf geleerd. Door hen kreeg ik genoeg zelfvertrouwen om het roer om te gooien en met een andere blik naar mijzelf te kijken.

Ik kan nu mijn talenten en kwaliteiten optimaal benutten en zet deze in om kinderen te helpen weerbaarder en zekerder te worden van zichzelf. Ik zit er wel bovenop als mijn kinderen weleens gepest worden en geef ook steeds bij leerkrachten aan dat pesten direct in de kiem gesmoord moet worden.

Ik wens het niemand toe, het is de allerlaagste vorm van omgaan met elkaar!

Ingrid, ik vind het hartstikke goed dat je hier aandacht aan besteed.

Naam bij bewustwordenvan bekend.

Voel je geroepen om een reactie op dit verhaal te schrijven.