Ik was gisternacht nog in de weer met Jean-Paul Sartre, ik wist niet dat hij uit Parijs kwam. Je kunt gelukkig niet alles weten en van alles weten ga je zeker niet blijer worden. Ik mis iets bij deze filosoof, een beetje star. Niet in de afzondering zullen we onszelf ontdekken, maar onderweg, in de stad, in de menigte, als ding onder de dingen, als mens onder de mensen. Deze uitspraak van hem is dan wel weer zinnig wat mij betreft. Wat ik dan wel weer humor vond is dat hij de Nobelprijs voor de literatuur niet wilde hebben omdat de prijs hem van zijn vrijheid zou beroven en hem op een voetstuk zou plaatsten. Een van mijn eerste grote mensen boeken in kindertijd was De Mandarijnen van Simone de Bouvoir, ook zij woonde in Parijs en was de vriendin van Sartre. Jim Morrison ligt begraven in Parijs, wist ik ook niet. De laatste tijd is het mij opgevallen dat onze politieke kopstukken het stopwoordje zeker weer uit de kast hebben getrokken. Moet je ook weer mee oppassen want niet veel is zeker en je kunt niet alles weten en of het dan nog zeker is, wat een pret, zeker.

Ik ben er eens mee aan de slag gegaan in de praktijk en als ze dan bij de groenteman vragen: anders nog iets?” Zeker gaat dan niet op als je niets meer wilt hebben. Aan de kassa is het dan wel weer een leuke, als de caissière het bedrag noemt dan zeg je: “zeker?” Alleen het gezicht van de caissière vrolijkt je dag zo helemaal op. Zeker, onzeker, twijfel het hoort allemaal bij het leven. Ik probeer meestal logisch na te denken met wat aanvulling vanuit het zintuigen gebied en gevoel en dan nog zijn dingen niet altijd zeker, zeker niet. Je kunt met het woord zeker echt alle kanten op, zeker.

In de nacht kwam ook opeens de vraag bij mij op of het voortbestaan van cabaretiers nog wel zeker is. Zal het een tijdelijke periode zijn waar wij nu met zijn allen hinder van ondervinden of gaat het een zeker blijvertje worden. Moet je de humor die van oorsprong bij een land hoort, anders gaan invullen of gaan benaderen? Ik weet het niet zeker. Humor gaat steeds meer als kwetsend ervaren worden, wel raar, je moet dus steeds bewuster nadenken met het schrijven van je teksten want voordat je het weet is iemand gekwetst of voelt zich aangesproken. Een leven zonder kwetsen bestaat niet. Ik begrijp jou niet en jij begrijpt mij niet is zo van het nu. Ook hierin zijn we met zijn allen aan het zoeken, wat kan wel en wat kan niet. Het is nog onzeker welke kant het op zal gaan. Ik vind dat we ook weer niet moeten gaan doorslaan met zijn allen, leuker gaat het leven er anders niet op worden, zeker.