Ik kreeg gisterenochtend een bericht van een vriendin met de vraag of Poetin soms bij mij was en waar de wereld weer druk mee was, snik. Onze humor en je kunt erom lachen of niet. Ik gaf een bericht terug dat ik naar Amsterdam ging naar de manifestatie tegen de hoge huren en geen woning in eigen land, zinniger. Waarop er bericht terug kwam met, ja dat bedoel ik nou en miljoenen mensen leven in armoede maar item nr. 1 in het nieuws is dat men Poetin al een week niet heeft gezien. Wij begrepen elkaar weer… Nog meer humor was dat een vriendin van mij met een huurwoning al tijden zat te klagen over de huur. Ik vertelde haar waar ik heen ging en dat ze kon blijven klagen of met mij mee zou kunnen gaan. Ze ging dus mee en we hadden een gezellig dagje in de stad. Morgen ga ik nog over wat andere grappige dingen door, eerst de manifestatie op De Dam in Amsterdam.
Stop de huurexplosie, de huur wordt duur betaald, dit beleid moet stoppen enzovoorts. Een paar honderd mensen waren aanwezig en niet te vergeten paarden en agenten. Het viel ons op dat de demonstranten ouder waren. Volgens een aardige vrouw van de SP, doordat wij de jongeren teveel verwend hebben… Oorzaak en gevolg en andere oorzaken zijn er ook. Er zijn namelijk jongeren die werken op zaterdag om hun studie en andere dingen te kunnen betalen, bewust van. Zo positief punt gemaakt voor de studenten en hoppa door. En eerlijk waar, een van de eerste sprekers begon met de woorden: “ik zie weer veel bekende gezichten.” Het zijn ook vaak dezelfde mensen die je ziet en niets op tegen want zij laten tenminste wel hun stem horen. En toch, ik kan misschien beter beschrijven hoe ik mij voelde op De Dam. Een wagen met een band erin die Amsterdamse liedjes ten gehore bracht. Allemaal mensen van gemiddeld zo tussen de 30 jaar en de 70 jaar op een enkeling na. Allemaal niets mis mee en toch voelde het alsof er een lijkwagen kwam aanrijden, wat een somberheid. Gaat het niet eens tijd worden voor wat vrolijkheid, nieuwe sprekers en nieuwe gezichten, dat voelde ik. Misschien wel het gevoel wat ik bij veel dingen heb, kan er iets nieuws komen in plaats van het oude. Alsof er een oude langspeelplaat steeds blijft hangen. Verandering kost tijd, daar was ik het mee eens met de mevrouw van de SP.
Sociale huisvesting en woningen voor iedereen en dat de mensen ook nog iets overhouden om van te leven, dat is eigenlijk de opdracht. Iedereen die huurt heeft zo weer zijn eigen huur verhaal. Waar echt eerst iets aan gedaan zou kunnen worden is mensen juist korting geven als zij met meerdere mensen in een huurwoning gaan wonen in plaats van de lasten omhoog te brengen. In de praktijk houden veel mensen hun eigen huurwoning aan omdat samenwonen duurder gaat uitvallen. Er zijn ook mensen die door omstandigheden hun koophuis zijn kwijtgeraakt en nu huren en vroeger in de koopwoning minder aan hypotheek kwijt waren dan nu aan de huur. Gaan de scheve dakpannen ooit weer recht op een rijtje komen en zien we door de dakpannen het huurhuis nog wel en niet te vergeten zijn huurders? Misschien is het echt tijd voor een nieuwe generatie om op te staan, een generatie die denkt in oplossingen en die nog kunnen lachen ook… Er stond nog een mooie tekst op een doek daar met dat alleen de bomen boven het verkeer uit nog konden dromen. Nee hoor, er zijn nog heel veel mensen die dromen, bewust van. Ik kwam in een winkel nog een shirt tegen met de opdruk, Dream, Work, Blog. En zo is het maar net.