Het dagboek is wat mij betreft terug van weggeweest. Als je niet kunt loslaten, schrijf het van je af, de bewuste tip van de dag. Voor mensen voor wie de huidige wereld een beetje te gek aan het worden is, schrijf het op en laat het los, werkt voor mij en voor wat vriendinnen prima. Een van mijn beste vriendinnen is in dagboek nummer 99 bezig… feestje binnenkort…  Ze was 8 jaar oud toen zij haar eerste dagboek zelf in elkaar knutselde, gewoon omdat zij het leuk vond en om door de jaren heen alles op en van haar af te schrijven. In een dagboek kun je alles opschrijven en op een open blog bewust niet alles en pret. Gisteren mijn shirt met Yoko en John bewust weer eens aangetrokken, vrede kun je niet ver genoeg de wereld in verspreiden. Iemand bij onze Voedselbank had een mooie tatoeage met een lieveheersbeestje tegen zinloos geweld en met een klavertje vier. Waarop ik zei dat we heel wat lieveheersbeestjes nodig hebben in deze krankzinnige wereld. Er dreigt een lieveheersbeestjes overschot… De sfeer was vreedzaam bij onze Voedselbank en er was ook verdriet. Iemand die niet meer bij de Voedselbank mag komen omdat zij boven de norm zit. “Ik heb mijn kinderen gezegd dat het van mij niet meer hoeft en het hoeft ook niet meer van mij, ik kan gewoon niet rondkomen.” Ik kan het niet beoordelen want ik zit bij de uitgifte en dus geen zicht op haar financiële toestand. En toch, waarom zorgen kinderen niet voor hun ouders? Het blijven altijd jouw ouders. Waarom geven kinderen die het kunnen missen niet twee tassen boodschappen aan pa of ma zodat hij of zij niet naar de Voedselbank toe hoeft? Je kunt als je verder weg woont zelfs de boodschappen laten bezorgen bij jouw ouders. Je kunt en mag er niet over oordelen zonder het gezinsverhaal te kennen en ik vraag het mij toch af. Het doet mij verdriet. En dan nog iemand die de huur niet meer kan betalen en op straat dreigt te komen of in een andere opvang. Zoiets doet mij meer dan verdriet. Er hebben heel erg veel mensen hulp nodig nu en de hulp komt niet aan of is er niet. Als je niet voor jezelf kunt zorgen door wat voor omstandigheden dan ook dan ben je alleen, het voelt als alleen op de wereld. Ik kan niet meer doen dan een arm om iemand heen slaan en een knuffel geven. Ik zie ook bij kinderen de hulpverlening stranden, ik ken nu al drie gezinnen waarvan misschien drie kinderen er aan onderdoor kunnen gaan. Kinderen die hulp nodig hebben waarvan ouders niet de juiste hulp kunnen geven. Volwassenen en kinderen die hulp nodig hebben, gewoon in Nederland. Misschien zouden we eerst kunnen beginnen met liefde voor elkaar, bewust van.