Gisteren was het de internationale dag van de mensenrechten. Eerst mijn klets ochtend  in Den Haag met Haagse bakkies. Lekker op Het Plein gezeten, ideaal die verwarmde terrassen. Weer van een hoop dingen bewust geworden deze ochtend, mooi.

Na Job Cohen nog te zijn tegen gekomen ging ik rond de klok van 14.00 uur naar de uitgeprocedeerde asielzoekers op De Koekamp. Ze waren er allemaal nog. De een last van zijn keel en de ander wat ziekjes, maar allemaal konden ze nog lachen.

Een paar weken geleden had ik een protestmars van hen vanaf de zijlijn gevolgd en wat interviews op straat gedaan. Nu besloot ik om een stukje gewoon eens mee te lopen in de protestmars. Je kunt pas echt bewust ergens over meepraten, als je het zelf ervaart.

Ditmaal zag ik maar liefst: 5 politiebusjes, 4 mountainbikes en heel veel politieagenten. Dit om alles in goede banen te leiden. Net als bij een voetbalclub, maar dan net even anders. We gingen nu een andere route en dwars door het centrum heen bij de winkels.

Hilarisch was een klasje schoolkinderen onderweg, met hun juf en meester. Zij stonden stil om te kijken. Een van de schoolkinderen stak zelfs zijn arm omhoog, met een actiegebaar. Ik vroeg mij werkelijk af, hoe je dit als juf en meester aan kinderen van een jaar of 7 gaat uitleggen. In sprookjesvorm?

Er waren eens bijna 100 mensen. In hun eigen land waren zij niet veilig, daar was een boze heks die ze het land uit joeg. Zij kwamen in Nederland en daar zei een kabouter Plop dat ze voorlopig even mochten blijven. Dat voorlopig duurde jaren en jaren. En net toen een goede fee had besloten dat ze mochten blijven, kwam er een grote boze wolf en die ging ze alsnog het land uitgooien. Ze willen niet want in hun thuisland zijn ze niet meer veilig. Vandaar jongens en meisjes dat ze hier nu lopen. Zij willen veilig zijn, net als jullie thuis, op school en op de sportclub. Iemand nog vragen? ‘Juf, ik moet plassen!’

Maar alle gekheid op een stokje, het was schrijnend om te zien. Wat zeker opviel was het meer begrip op straat! Er komt steeds meer sympathie. Ook omdat mensen het zelf moeilijk hebben en ze zich beter in de asielzoekers kunnen verplaatsen. Echt opvallend hoeveel mensen ik nu sprak die wel begrip hadden. Ik sprak iemand die destijds pas na 15 jaar hier een verblijfsvergunning had gekregen. Ze brengt nu eten naar de asielzoekers! Ook de media aandacht helpt mee en alle mensen die goed werk doen voor de asielzoekers.

Ze vroegen mij of ik een oplossing wist. Helaas, zover is mijn politieke programma nog niet. Maar dat dit zo niet langer gaat dat moge duidelijk zijn. Er is nu wel een Paspoort voor Amsterdam website waarop meer informatie gegeven wordt voor de asielzoekers, beter iets dan niets. Wordt vervolgd.

Er liep ook een oudere Nederlandse vrouw mee met een spandoek met hierop de verwijzing naar de 2e wereldoorlog. ‘Rutte moeten we terug naar 1940-1945?’ Zij begon op een gegeven moment een liedje te zingen:

Vluchten kan niet meer, ‘k zou niet weten hoe
Vluchten kan niet meer, ‘k zou niet weten waar naar toe
Hoe ver moet je gaan
De verre landen zijn oorlogslanden
Veiligheidsraadvergaderingslanden, ontbladeringslanden, toeristenstranden
Hoe ver moet je gaan
Vluchten kan niet meer

Ik ben vanuit Den Haag weer terug gevlucht naar huis. Ik heb mij vanmiddag echt geschaamd dat dit ons land is.