Ik vroeg op het strand de afgelopen week hoe het met mijn vriendin ging. We zijn nog jong en ik heb een vriendin met kanker die er binnen kort niet meer is, een vriendin met ALS die hard achteruit gaat en deze vriendin heeft MS. En dan neem ik de mensen in mijn omgeving met andere ziektebeelden er nog niet eens bij. Erg zorgwekkend om mij heen is annorexia bijvoorbeeld. Jonge meiden die bijna niet meer te redden zijn. Afijn, we hadden het over het rouwproces dat bij ziek zijn hoort en dat het zo verschrikkelijk moeilijk is om te accepteren dat de dingen anders worden en dat je dingen niet meer kunt. Het onbegrip van de omgeving  en het een pantser opbouwen door te kiezen voor jezelf en lak te hebben aan wat andere mensen zeggen of denken. Mijn petje gaat echt af want al mijn vriendinnen hebben de wat kan ik nog wel factor in zich. En het scheelt een heleboel als je af en toe eens je hart kunt luchten bij iemand en je een liefdevolle partner hebt. Blijft feit dat niemand echt kan voelen wat jij voelt en denkt. Luisteren, inleven en ervaringen delen met elkaar kan wel en je leert echte vrienden kennen die je accepteren zoals jij bent. Ik las laatst ergens iets over happy verlof bij de geboorte van een baby. Leuk en het is goed om naar blijde gebeurtenissen te kijken en toch zou een beetje begrip voor mensen met rouwverwerking niet misstaan. Een ziekte, een scheiding, een baanverlies, een overlijden, een financiële afgrond enzovoorts, het zit allemaal in het verdomhoekje. Verdriet hoort net zo goed bij het leven als vrolijkheid. De een heeft baat met rouwverweking door zijn of haar leven weer zo normaal mogelijk op te gaan pakken en vooruit te kijken en de ander kan dit niet en zou een soort van rouwverlof nodig hebben. Iedereen verwerkt de dingen op zijn eigen manier en wat is goed en wat is slecht? En dat iemand eens aan je vraagt hoe het met je is en dan de tijd neemt om het antwoord af te wachten en te luisteren zonder er iets mee te doen. In de ikke en ikke wereld ontbreekt het daar nog wel eens aan. Van de week vroeg iemand hoe mijn rouwverwerking ging na de dood van mijn tante. Bewust even een week rust voor mijzelf genomen en leuke dingen gedaan en van de zon genoten en gewoon gewerkt. Mijn balans in evenwicht houden. Een ander familielid was de winkels leeg gaan kopen in Het Gooi en ja dat is een andere manier van rouwverwerking. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om en de een stapt er sneller overheen dan de ander. De balans voor jezelf zoeken en verdriet accepteren en doorgaan. Er is altijd wel ergens licht om de duisternis te verdrijven of te doorbreken. Rouwverwerking kan nog zo mooi in stapjes in de boeken staan, het is per persoon verschillend en dus maatwerk. Met alle voorgekauwde formuliertjes en schema’s in het nu is er weinig ruimte voor dingen die afwijken van de standaard. Hoe vaak verneem ik het niet om mij heen dat de situatie van iemand niet in een voorgedrukt hokje past. Misschien eens stoppen met de hokjescultuur en papierwinkel en de boel eens met gezond verstand, aandacht en liefde te gaan bekijken? Dat we voordat de robot helemaal is ingeburgerd nog eenmaal eens naar elkaar kijken zonder te veroordelen en denken, ja verhip wij zijn allemaal mensen en dat is onze overeenkomst…