Je kunt nergens komen of het gesprek gaat over de enorme volksverhuizing die nu gaande is. Ik was aan het nadenken aan de woorden vanuit mijn buurland dat iedereen welkom is daar en dan vooral de mensen uit Syrië. Ik zag afgelopen week een mooie reportage over Afghanistan en hoe de boel daar weer terug  naar af aan het gaan is. Ik sprak een tijdje geleden met iemand vanuit dit land en ik besefte toen al hoe ernstig de boel daar weer aan het worden was. Wat doe je als alles mislukt schijnt te zijn en de mensen het zelf niet meer kunnen? Grote vragen waar je bijna niet meer uitkomt. Iedereen is bewust welkom om mijn blog te lezen en een eigen keuze of je iets wel leest of niet leest of wel kijkt of niet kijkt. Stel ik zou zeggen vanuit mijn eigen achtergrond dat iedereen welkom is in mijn huisje? Ik zou dan handelen vanuit mijn eigen levenservaringen omdat ik zelf weet hoe erg het is als je ergens niet welkom bent of een onderdak nodig hebt. Vechten om vrij te kunnen zijn, ik weet vanuit eigen ervaring hoe zoiets voelt. Stel ik zou de deur openzetten en ik kom thuis uit mijn werk en ik kan zelf niet meer naar binnen en buiten staan tientallen mensen te wachten totdat ze misschien ook naar binnen toe kunnen. Moet ik dan gaan roepen dat alleen mensen uit Syrië bij mij mogen wonen? Voelt als niet goed. En hoe zou het dan verder gaan allemaal met allemaal mensen in mijn huis die zorg nodig hebben want zo is het wel. Er gaan jaren overheen voordat zij gewend zullen zijn in mijn huisje en land en zij zullen eerst hun eigen verdriet moeten verwerken voordat zij verder kunnen in het nu. Veel verdriet zal ergens altijd blijven hangen. En we zullen nieuwe huisregels moeten maken want anders gaan er irritaties ontstaan. Niet alleen hun leven staat dan op zijn kop, ook mijn eigen leven zal veranderen. Samen en vriendschap is alleen mogelijk door te geven en te nemen. Het zou zo kunnen gaan in alle landen met de nieuwe mensen erbij, net zoals ik het mij denkbeeldig voorstel met mijn eigen huisje. Ik zou dan handelen vanuit mij eigen levenservaringen en gevoel en niet vanuit logica en verstand. En die laatste twee roepen iets anders. De wereld bestaat niet alleen uit mijn gevoelens en huisje, er is een omgeving. Ik ben onderdeel van een groter iets. Mensen met andere ideeën en een stem. Ik zie de denkbeeldige reacties van de buurt al voor mij in mijn veelal rechtse woonplaats. Er zal protest komen van mensen en als er overlast gaat ontstaan zal er onrust komen in de straat of in mijn woonplaats. Mijn verstand zou zeggen dat het logisch gezien beter zou zijn om eerst een plan te maken voordat ik mensen ga toelaten in mijn huis. Samen met elkaar een plan maken om alles in goede banen te leiden om problemen in de toekomst te voorkomen. Bijstellen van een plan kan altijd maar niet te vaak. Gevoel en verstand en je eigen ik aan de kant zetten voor een groter belang waar de meeste mensen tevreden mee zullen zijn, iedereen tevreden is een utopie. En wat moet ik met een kennis die ook dakloos is geworden en altijd hier in Nederland heeft gewoond en gewerkt? Gaat zij boven mensen uit andere landen? En zo denk ik uren na op zo’n dag met gevoel en verstand…