Het is tot nu toe een heule rare week. De week begon met een feestje want mijn moeder mocht naar huis, niet meer helemaal beter, wel in staat om naar huis te gaan, hoera! Wij zijn blij dat zij is zoals zij nu is en het het had slechter kunnen aflopen en de tijd zal het leren hoe of wat. In de ochtend dus een taartje en einde van de ochtend op naar de uitvaart van de moeder van een van mijn vriendinnen. Het was best wel wennen een uitvaart met een evangelie en wierook en zo’n kwast met water… Het was goed zo en de dienst verliep zoals gehoopt. Na afloop was het best gezellig zo met mensen die ik meestal alleen nog op uitvaarten en een enkel feestje zie en er waren zelfs broodjes kroket en wat een pret… Na afloop nog even naar een ander graf geweest en ik heb daar beloofd dat ik bij zon nog wat bloemen breng. En een man waar ik vrijwilligerswerk deed in het verleden is ook niet meer volgens de rouwkaart per app. Wat mij vooral opvalt in de zorg met dingen regelen voor mijn moeder is dat mijn vader en ik overal voor naar een ander loket moeten en ik vind dingen soms echt niet logisch. Ik kan niet altijd mee en ze waren zelf naar het ziekenhuis geweest met z’n tweetjes en daar moesten zij zich aanmelden op een groot scherm. Was Ingrid nu maar mee, zei mijn moeder daar tegen mijn vader. Er zat gelukkig nog een aardig mens van vlees en bloed om even te helpen met het beeldscherm. Ik hoop dat de toekomstige zorgrobot iedereen ook helpt en aan de robotarm meeneemt naar de juiste afdeling met arts. Ik heb zo door de zorgtijd heen wel een paar barsten in mijn eigen vaasje erbij gekregen. Een barst gaat moeilijk weg omdat ik het zo onmenselijk vond voor mijn ouders. In de revalidatie kliniek kwam iemand mijn herstellende moeder zomaar bezoeken en of zij mee wilde werken aan een wetenschappelijk onderzoek in het ziekenhuis, inclusief vervoer en lunch. Het is dat mijn vader erbij zat… Je hebt wat mij betreft dan geen enkel benul van iemand van ver in de tachtig die net een herseninfarct heeft gehad en amper de deur nog uitkomt. Iedereen om mij heen sprak er schande van en mijn ouders vroegen aan mij, we hoeven dat toch niet te doen hè? Nee natuurlijk niet en toen waren zij weer rustig. Wetenschap is mooi maar niet zo, bewust van…