La la na na ne nee nederigheid…

Dag 1255 op mijn zolderkamer en pret. Ja met aftrek van alle nachten buitenshuis kom ik daar wel aan. Ik vermaak mij altijd prima op zolder en toch is het nu anders want ik kon er altijd af en nu is het toch wel veel binnenshuis verblijven. Ik had vorig jaar al wat buien zien aankomen en zo heb ik afgelopen vrijdag bewust zelf mijn vitale betaalde beroep in de zorg opgegeven. Op mijn eigen manier afscheid genomen van de mensen en ik heb er drie adoptie ouderen bij nu. Gewoon een paar leuke mensen met humor waar ik een oogje op blijf houden. Ik heb andere plannen en waarvan ik wat voorbereidingen wel vast ernaast kan gaan doen vanuit huis en de rest moet gewoon nog even wachten, aanpassen aan de omstandigheden heet zoiets. Ik heb voorlopig gekozen voor een vitale onbetaalde baan, het zorgen voor mijn moeder en vader. Ik deed het voor een deel al met behulp van minimale thuiszorg voor mijn moeder. Ik zelf in de zorg zonder mondkapje en handschoenen bij ouderen, de thuiszorg van mijn moeder zonder handschoenen en mondlapje, voorkomen van alles kan niet maar het was wel een beetje te gek allemaal in deze tijd. Ik heb de zorg nu helemaal overgenomen en mijn mini 4 sterren noodhospitaal met mijn ouders draait en pret. Sterker nog, ik ben al tot een verrassend inzicht gekomen met betrekking tot een van de ziekte problemen van mijn moeder, waar bijna dagelijkse observatie al niet goed voor is en pret. Het is niet altijd dankbaar werk, mijn moeder is net haar overleden zus en pret. Ik dacht vooruit en ik had al een paasbrood gekocht voor het stel, onder het mom dan hoef ik dat grote ding in doos niet later alsnog te halen bij de boodschappen… Zitten ze vanmiddag gewoon al aan het paasbrood omdat ik geen krentenbollen kon krijgen bij de supermarkt. Ja ik moet af en toe heul wat tot tien tellen en pret. En aan de andere kant, als je zo oud bent dan eet je waar je trek in hebt, dat is ook weer zo. Mijn moeder heeft geen idee van hoe de wereld er buiten uitziet en wat we altijd gegeten hebben willen we blijven eten, zucht. En dan krijg ik de leukste berichten en meningen vanuit de vriendengroep over deze tijd en dan denk ik, tja. Een vriendin had het in haar tekst over een hard lesje nederigheid. En van een vriend de volgende tekst en je denkt de leestekens er zelf maar bij en pret. Hele bizarre tijden. Terug naar de basis. Het is niet anders, geld materialisme. Niks telt meer. Iedereen zit in hetzelfde schuitje en denkt maar aan een ding. Gezond blijven. Het is allemaal heel erg maar voor de spirit van iedereen wel eens goed… Ik zou bijna willen vragen na zijn tekst… Nog een plakje paasbrood ma?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

bXoakK

Please type the text above: