Met mijn vrijwillige baantje met de mensen met een handicap stond ik voor een dilemma en ik heb mijn gevoel maar gevolgd. De gehandicapten betalen contributie voor een leuke avond per week en extra dingen komen van de sponsoren. Nu was er een plan om als afsluiting van het seizoen uit eten te gaan met alle vrijwilligers. Leuk, en we hoefden dit niet zelf te betalen.

Laatst sprak ik nog met een begeleidster van een groep mensen. Zij vertelde dat de ouderen nog wel geld hebben voor een avondje uit, maar dat de jongeren het al moeilijk hebben. Door alle bezuinigingen blijft er steeds minder geld over.

Als vrijwilliger krijg je wel eens een bloemetje, kaartje of sinterklaasletter. Helemaal leuk en kleine dingen die eigenlijk voor mij al niet hoeven.

De afgelopen weken heb ik muziekles gegeven en spelenderwijs het verhaal over de troonswisseling vertelt. Door plaatsjesboeken en muzieknummers heb ik zo mijn eigen draai eraan gegeven. Mijn eigen Koningsliedjes, waarvan niemand zei dat ik ze terug moest trekken. Het leukste was de reactie of ze dan volgend jaar op 27 april automatisch vrij waren of dat ze deze dag als vrije dag moesten aanvragen. Zo simpel gedacht dat het ontroerend was. Als ik de lachen op de gezichten zie en het plezier wat ze aan zo’n avond beleven dan is mijn avond goed.

Met dit alles in gedachten, heb ik laten weten dat ik niet mee ga met het uit eten met de vrijwilligers. Ik kreeg als reacties dat het je tijd kost en benzinegeld en dat je dit etentje dus verdient. Een iemand vond het nobel. Ik zie een vrijwilliger als iemand die belangeloos iets voor een ander doet, mijn mening. Maar sterker nog, het voelde niet goed om mee te gaan.

Bewust anders.

Bewust onbegrepen misschien.

Mijn mening, mijn gevoel en met mijn hart.

Gewoon Ingrid.