Soms vragen mensen mij wel eens of ik gelukkig ben. Ja, ik ben gelukkig met mijzelf en de vrienden om mij heen maar niet met wat ik bewust waarneem in de wereld. Ik kan daar echt om huilen. Afgelopen week nog, zoveel onrecht op mijn pad dat het even teveel aan het worden was. Ik word nooit kwaad op mensen maar raak wel teleurgesteld en het kost mij soms moeite om het allemaal los te laten. Te betrokken, ja, ik weet het…

Zo ook een Pools meisje op een kwekerij, zij verdient drie euro per uur en mag na drie weken weer terug naar Polen en dan komt er een ander meisje. Ze kwam er pas achter wat een Nederlands meisje per uur kreeg en moest huilen. We zullen in Nederland toch niet de geschiedenisboeken ingaan als het land van de slavendrijvers? Je schaamt je toch rot. Kan het niet bewust beter en vooral menselijker?

En dan de zorg, waar nog meer bezuinigd gaat worden. Er is alleen nog tijd voor pappen en nathouden en het menselijke is niet meer in veel voorzieningen. Ook het personeel in de zorg is doodsbang voor ontslag en werkt door, ook als ze echt ziek zijn. Je wilt immers je baan behouden. Ook in tal van andere bedrijven krijg ik de verhalen te horen, van dat je beter niet meer je mening kunt ventileren vanwege baanbehoud.

Iedereen zegt mij keer op keer in gesprekken, dat de wereld niet meer te redden is. De mens weet niet meer wat de kwaliteit van leven is. Volgens de feiten is dat ook zo. En toch wil ik daar niet aan, er is altijd hoop, hoop dat de mensen bewust gaan leven voor de generaties na ons.

Naïef misschien van mij.

Dat is dan maar zo…