Vandaag een stukje over ziek zijn en de kwaliteit van leven. Ik praat met heel veel mensen en een ding waar je vaak niets aan kunt doen is ziek worden. Ernstig ziek worden en langzaam achteruit gaan of heel snel. De wetenschap is al heel ver maar zelfs de doctoren kunnen vaak niet de juiste diagnose stellen. We zitten ook in een tijd dat nu blijkt dat veel producten en medicijnen helemaal niet zo goed waren als wij altijd dachten. Er wordt nu veel onderzoek gedaan en het is prima als goed onderzoek wereldkundig wordt gemaakt, samen.
Heel vaak is er alleen aandacht voor levensbedreigende ziekten. Vergeten wordt een grote groep van mensen aan wie je niets ziet aan de buitenkant. Oordeel nooit, je weet gewoon weg niet wat er bij iemand aan de hand is! Zo zat ik ook eens in de tram en was heel ziek, aan mijn uiterlijk zag je niets. Een oudere dame kwam binnen en zocht een zitplaats. De opmerking dat de jeugd niet meer opstaat voor ouderen kwam al snel. Ik bleef zitten want ik was ziek. Je kunt nooit oordelen over hoe een ander zich voelt en het is een valkuil waar veel mensen invallen.
De kwaliteit van leven is ook zo’n taboe. Het is gewoon niet goed dat als iemand niet meer wil er alles aan wordt gedaan om het leven te verlengen. We zijn volkomen doorgeslagen. Steeds meer mensen stappen zelf bewust uit het leven omdat ze de kwaliteit van hun leven niet meer voldoende vinden. Wie zijn wij om daar over te oordelen? In de zorg zou meer naar de persoon gekeken kunnen worden en wat de persoon zelf wil. En niemand de schuld geven van een overlijden als de persoon er zelf bewust voor kiest. Door alle regels, zien we niet meer waar het echt om gaat.
Ook werkgevers zijn bang om mensen die iets mankeren in dienst te nemen. Kijk eens naar wat iemand wel kan betekenen voor je bedrijf. Vanuit de overheid zullen er wetten aangepast moeten worden, regels geschrapt kunnen worden, grote klus, samen. Er zijn heel veel mensen die de kwaliteit van hun leven nog wel genoeg vinden om mee te draaien in de maatschappij, juist deze mensen zijn vaak doorzetters.
Opa die in het bejaardenhuis de hele dag in een houding in bed ligt, wat is zijn kwaliteit van leven nog? Ik heb zelf een situatie meegemaakt waarin een arts alle medicatie ging testen om zijn familielid te redden die op sterven lag, zo fout. Als iemand bewust zijn lichaam aan de wetenschap ter beschikking stelt is dat goed, in andere gevallen ben je niet goed wijs en verdien je zelf een spuitje.
We zijn echt niet goed bezig met zijn allen en er is veel te verbeteren. We hebben in Nederland een van de beste gezondheidszorgen van de wereld, het kan niet op. Ook hier zijn we de basis uit het oog verloren, de persoon zelf en niet het geld wat er aan iemand verdient kan worden. Zorg geven doe je met je hart en omdat het leuk is. Salaris eraan overhouden is prima maar niet ten koste van alles.
Moeten we met zijn allen 100 jaar willen worden, ik denk het niet…