Gemak dient de mens en zo ook in de zorg. Toch zijn wij wel een beetje doorgeschoten met gemak, voelt soms zelfs ongemakkelijk. Ik ben het er echt wel mee eens dat je in de zorg kijkt, naar wat mensen nog wel kunnen. Veel mensen zijn zich er niet eens van bewust dat ze zelf meer kunnen. En door dit in stand te houden omdat het makkelijk is, tja dat is nooit de bedoeling geweest. Ik blijf erbij dat we al jaren op alle vlakken aan het achterover leunen zijn, wel zo gemakkelijk. Als je een ouder iemand een kopje koffie aanreikt en je blijft dit doen dan wordt het aangeleerd gedrag. In de meeste gevallen kan de persoon nog best zelf zijn kopje koffie pakken. Er wordt nu bezuinigd op verkeerde dingen. Je kunt wel bezuinigen op dingen die mensen wel zelf kunnen doen en via de nieuwe uitvindingen in de zorg. En zonder de cliënt of patiënt te verwaarlozen, die zou altijd centraal moeten staan.
Ik ben zelf chronisch ziek en denk je dan echt dat ik gemakkelijk achterover ga leunen? Ik heb altijd doorgewerkt tot aan de dag van weer een volgende operatie. Na mijn operatie wilde ik altijd zo snel mogelijk weer aan de slag. Ik had mij best kunnen laten afkeuren als ik het slim had gedaan, geen haar op mijn hoofd! Tot op de dag van vandaag geen toeslag aangevraagd want die zijn er voor mensen die het harder nodig hebben. Als ik echt niets meer kan dan is het vroeg genoeg en is er waarschijnlijk geen potje meer voor, lol. Ga ik op straat leven of zoiets… Ik was die trut die al mijn haren aan het wassen was bij de wastafel met de drain nog in mijn lijf… Het is ook een valkuil want je kunt ook je eigen grenzen overgaan en dat is mij ook vaak gebeurd. En toch heb ik er geen spijt van, ik leef nu (jaaaa…) en doe bijna alles waar ik zin in heb. Het voelt voor mij goed om mijn eigen geld te verdienen en te doen wat ik leuk vind. Soms vonden bedrijven mijn gezondheid een te groot risico en werd een contractje niet verlengd. Ik vond dan altijd weer iets anders en soms dingen die ik nog nooit had gedaan en het ging altijd goed. Ik heb bij een baan nog nooit gekeken naar wat ik ging verdienen, wel of het mij leuk leek. Zo huppel ik nu al een tijdje flex in de zorg rond en verdien geen moer, het is wel leuk. Na mijn werkdag draai ik nog een tweede dag met schrijven en nog wat dingen, gewoon omdat het leuk is en ik verdien er niets mee. Mijn dagen hebben altijd minimaal 16 uur. Voor alles kwam tot op de dag van vandaag een oplossing en ik heb niet veel nodig.
Om nog even terug te komen op gemak dient de mens in de zorg. Voor een seniorenwoning of een gewoon huis, is huishoudelijke hulp van twee uurtjes genoeg in de week. Kijk naar wat de mensen zelf nog wel bewust kunnen! En schoon is schoon! Als je er vier in dezelfde wijk doet dan werkt iemand acht uur op een dag. Heeft alles te maken met goede planning en kwalitatief goede hulp. Voor de wandeling, de boodschapjes en het sociale praatje, daar heb je vrijwilligers voor, kinderen en particuliere hulp. Je kunt ook een nieuwe jas minder kopen en daarvoor particulier iemand aannemen. Dan kun je wel een praatje maken en je kopje koffie laten aanreiken. En voor de medische thuiszorg hetzelfde verhaal, vanuit de wijk werkt veel efficiënter en zo doe je meer mensen per dag. En dan zie ik ook vaak dat medicijnen of ander materiaal door de apotheek of bezorger aan huis gebracht worden, nog zo’n kostenpost. Hier kan ook naar gekeken worden want veel mensen kunnen zelf nog lopend naar de apotheek. Het is allemaal niet zo moeilijk om te verzinnen. Geef je iemand een vinger dan pakken ze je hele hand omdat het makkelijk is. De hand loslaten is ook wel eens goed.
Zo blijft er bij de ouderen geld over en dit kan naar de geestelijke gezondheidszorg in de wijk. Daar is de ellende veel groter en is heel veel geld voor nodig! Er is behoefte aan een nieuwe vorm van thuiszorg en dat is de maatschappelijke thuiszorg. Iemand die de mensen bewust maakt, van hoe ze het ook zouden kunnen doen. Dus huishoudelijke hulp, maatschappelijke hulp en medische hulp in de thuiszorg. En voor alle zware zieken in de wijk, deze mensen en hun gezin moeten wel de hulp krijgen die nodig is! Denken is leuk maar het is te gemakkelijk om te denken dat alles goed gaat komen op korte termijn, zeker als we niet van fouten leren en er geen samen is…