Hoi Ingrid,
Je wilde een verhaal over pesten, die heb ik wel voor je. Fijn dat het anoniem blijft.
Vanaf de lagere school ben ik stelselmatig gepest, nooit door een persoon maar altijd door een groepje. Een groepje dat je in een hoek drukte zodat je niet weg kon. Omdat ik dik was onder andere, kamerolifant, zeekoe en nog meer van dat soort scheldnamen. Dat ik dik was niet de enige reden voor het pesten, je was gewoon de pispaal en daar kon je het mee doen. Leerkrachten deden er niets aan en ze wisten heus wel dat er gepest werd. Sterker nog een van mijn leraren deed er gewoon aan mee, dit was in de 5e klas. Nooit geen goed word voor je over en je zelfs beschuldigen in de klas van het overschrijven van antwoorden. Iets wat je niet gedaan had. Je voor gek zetten.
Naar een andere school, omdat mijn ouders het er niet mee eens waren dat ik over ging met slechte cijfers en de bewuste docent mij niet het jaar over wilde laten doen. Hier was het anders, pesten werd niet geaccepteerd. Het gebeurde natuurlijk wel, maar er werd wat aan gedaan. Twee redelijk rustige jaren. Dan volgt de middelbare school, weer pesten. Alleen nu was ik iets meer weerbaar. Een jongen zat me maar te treiteren en een keer spuugde hij op mijn jas. Dat werd me te veel en ik heb hem een pak slaag gegeven. Daarna volgde een rustige schooltijd, waarom omdat ik voor me zelf op kwam.
Maar goed dan ga je werken en ja hoor daar gaat het pesten gewoon door. Collega’s die over je roddelen omdat de oude baas je dingen aan het leren was over het vak en je aardig vond. Jalousie, de jonge baas die je eigenlijk niet had willen aannemen maar goed je werkte er nou eenmaal. Het ergste wat daar gebeurde was dat ik niet naar een begrafenis mocht van mijn vaders oom. Ja je bent net 18 en je hebt ontzag voor je baas dus durf je niet in verweer te komen. Maar je ook niet op tijd weg laten gaan als je naar de kaakchirurg moest voor het trekken van een verstandskies dat soort pesterijen.
De volgende baas maakt het nog bonter, hij heeft toch ogen en ziet toch dat ik een maatje meer heb. Dus zou het geen verassing moeten zijn dat ik de bedrijfskleding niet pas. In plaats van een grotere maat te bestellen, vind hij gewoon maar dat ik op dieet moet. En ja hoor hij heeft ook nog wel boeken voor me waar het in staat hoe ik het moet doen. Ik neem ontslag en heb een nieuwe baan. Ja maar dat kan niet, dus ga ik je nog even dwars zitten door je niet te betalen, want volgens een of andere verzonnen regeltje hoeft hij dit niet. Dankzij mijn lieve paps opgelost en heeft hij keurig betaald, maar niet zonder mij nog even flink de les te lezen.
Nieuwe baan, leuk, nou nee het begint weer van voor af aan. Je krijgt een hogere functie, niet omdat de baas die je zo graag geven wil hoor, maar omdat de chef voor mij weg ging en hij niet wilde dat ze terug kwam. Heeft hij mij snel de baan aangeboden. De chef wilde niet weg, wilde alleen salaris verhoging en ik kon het veld ruimen. Daar had ik geen zin in en ik heb toch de baan gekregen. Maar of ik daar nou zo blij van werd. Collega’s jaloers, roddelen achter mijn rug over van alles en nog wat. Dan wordt je ziek, maar dat is natuurlijk niet zo gek want ze is ook veel te dik. Ja mijn gewicht was altijd wel de reden waarom er iets aan mij mankeerde. En omdat ik voor mij zelf kon denken, iets wat natuurlijk niet gewaardeerd werd, werd ik overgeplaatst.
Uiteindelijk is het duidelijk waarom ik vaak ziek ben, ik ben allergisch voor gist en als je dan brood bakt dan wordt je ziek. Dus weer een overplaatsing naar een filiaal waar geen bakkerij is. Hé het is leuk daar en ik heb het zowaar naar mijn zin. Ja maar dat kan niet, even ingrijpen. Nieuwe overplaatsing naar ander filiaal, want in dat filiaal werkt een bedrijfsleider waar je niet mee overweg kan. Dan ga je vanzelf wel weg. Uiteindelijk moest er een re-integratiebureau ingeschakeld worden van het UWV en zo heb ik mijn huidige baan gevonden.
Buiten school en werk werd ik ook nog eens door familie gepest. Niet binnen ons gezin, mijn ouders zijn super, lief, zorgzaam (soms te), vriendjes mochten altijd komen spelen, ik mocht spelen, kind zijn. Mijn broers waren ook altijd lief voor mij, tuurlijk was er wel eens een keertje ruzie, maar gewoon het normale broer zus ruzietje. Nee thuis was het fijn, veilig.
Maar bij een gedeelte van de familie hoorde ik niet, je kreeg altijd het gevoel dat je een buitenstaander was en je er niet bij hoorde. Je eigen opa en oma, zagen je liever komen dan gaan, althans zo ervaarde ik het. Geen knuffels of liefkozingen, nee als je kwam was het ben je alweer dikker geworden van dat soort kwetsende opmerkingen. Ook door ooms en tantes en nichtjes. Toen ik volwassen was heb ik het er wel eens met mijn broer over gehad en hij ervaarde het, het zelfde. Hij is 5 jaar ouder dus hij ging gewoon niet meer mee. Maar ja ik als enige meisje kon niet alleen thuis blijven, lieve beschermende ouders.
Natuurlijk had ik ook nog andere opa’s en oma’s die wel heel lief waren, zo ook ooms en tantes.
Maar je ouders kunnen nog zo hard roepen, je bent de mooiste, de liefste, de knapste, wij houden van je, maar dat komt niet binnen als anderen negatieve dingen tegen je zeggen. Want dat is wat binnen komt en blijft hangen.
Vertellen dat je gepest wordt dat doe je niet, want je voelt feilloos aan dat, dat niets oplost. Dan wordt het alleen nog maar erger, want dan ben je die slappeling die het niet alleen kan en zijn pappie en mammie nodig heeft.
Wat voor effect dit op mij heeft gehad is dat ik nog meer ging eten, want daar had ik controle over en eten bracht troost. Ik wilde onzichtbaar zijn, maar door het eten werd ik juist zichtbaar, ik werd steeds dikker. Je schakelt je gevoel uit want als je niets voelt dan kan niemand je pijn doen. Je voelt je alleen, maar wil ook alleen zijn. Natuurlijk had ik wel vriendinnen, maar die hield ik op afstand en vertelde al helemaal niet wat er was. dan ben die misschien ook kwijt. Vriendschap aangaan, nou nee liever niet. Mensen doen zich voor als vrienden en gebruiken dan later alles tegen je, wat je in vertrouwen verteld wordt misbruikt en doorverteld. Een relatie aangaan nee dat kan niet, wie zit er nou op mij te wachten, geen man die mij wil. En kinderen dat kan al helemaal niet, zielig als ze een moeder als mij krijgen. De wereld wordt steeds donkerder en dan maakt het je niet meer uit of je morgen nog wakker wordt. Want leven doe je toch al niet. En het gezin waarin je opgroeit is een liefdevol gezin, maar die liegen, want alle anderen zeggen toch dat je niet deugt, dat je lelijk bent, dik, vies en lui bent, maar vooral ook dom en dat het nooit wat zal worden met je. Eigenlijk vertellen de anderen dat je geen recht heb op een bestaan. Dus ja, waarom zou je dan bestaan, de dood wordt dan steeds aantrekkelijker. Vanaf dat ik een jaar of 10 was liep al met gedachten van zelfmoord rond en dat heeft zeker geduurd totdat ik 31 was. Ik had echt serieuze plannen, ik wilde niet meer ik was er klaar mee.
Maar ergens in al dat donker, bleef er steeds een straaltje licht. Waar het vandaan kwam weet ik niet. Mijn neef heeft zelfmoord gepleegd, om heel andere reden, maar hij heeft mij er van weerhouden. Door bij mij te zijn, ik voelde altijd een warmte aan de linkerkant van mijn gezicht als ik iets van plan was. Hij was mijn beschermengel. Uiteindelijk is de knop omgegaan, hoe en waarom weet ik niet goed. Ik ben terug gaan vechten, niet tegen al die mensen die mij gekwetst hebben, dat heeft toch geen zin. Zij weten vaak niet eens wat ze gedaan hebben en anders is het toch van stel je niet aan. Ik ben beter voor me zelf gaan zorgen, gesprekken gevoerd met de psycholoog een zelfbeeld training gedaan. Hierdoor ben ik beter in mijn vel gaan zitten. En op mijn huidige werk, werk ik in een team met lieve collega’s, ik mag mezelf zijn en wordt geaccepteerd zoals ik ben. Ik groei nog steeds en denk nu aan later, misschien toch een man en gezin, wie weet. Ik ben inmiddels 38 en in januari wordt ik 39, dus heel veel tijd is er niet meer, maar goed als het gebeurd zal ik er blij mee zijn. Gebeurt het niet is het ook goed.
Mijn ouders weten dit verhaal niet, mijn moeder weet dat ik het niet fijn vond bij mijn familie maar dat is alles. Ik kan en wil het niet vertellen, dan maken ze zich alleen maar zorgen en zichzelf verwijten. Waarom heb ik nooit iets gemerkt of gezien. Ze hebben dat niet gezien, omdat ik een meester ben in het verbergen en verzijgen, wat er achter mijn masker zit zie je niet.
Naam bij bewustwordenvan bekend.
Voel je geroepen om een reactie op haar verhaal te schrijven.