Ik schreef gisteren over dat de wereld even stil staat voor je gevoel als je ziek bent. Ik was gisteren bij mijn vriendin en zij vertelde toevallig ook zoiets. De dag nadat zij het verschrikkelijke bericht over kanker te horen had gekregen. Zij vertelde dat ze het heel vreemd vond om naar buiten te kijken vanuit haar huis en de mensen naar het werk en naar de scholen te zien gaan. Zij voelde het als: het leven gaat gewoon door, heel raar. En zo is het in het leven, alles gaat gewoon door en de tijd staat niet stil. Ik had twee gebakjes en bloemen meegenomen en we hebben zitten praten. Later zijn we samen gaan winkelen en hebben we krasloten gekrast, gewoon omdat het leuk was. Zij had 100 euro gekrast, alsof het zo moest zijn. Bij een van de winkels hadden we lol omdat zij zo moest hoesten. Je zal in deze winkel maar aan je eind komen, dat zou pas een stunt zijn en we hadden lol. Ook lol om de mannen die allemaal buiten bij de winkel zaten te wachten op hun vrouwen en kinderen. Zij ziet ook als geen ander de problemen in de maatschappij en zij geeft haar mening nog iets scherper zelfs. Het was een leuke dag en die pakken ze ons niet meer af.
In de avond stond er voor mij een vergadering van onze Voedselbank op het programma. Alles gaat door en ook de Voedselbank. De vergadering van het breed bestuur en daar mocht ik ook bij zijn, lol. Het is goed om te merken dat de gemeenschap en de ondernemers zo welwillend zijn. De gemeente is zich nog altijd volkomen onbewust van wat er echt onder de burgers leeft. Ik kom daar morgen nog op terug. Overal schieten hulpinstanties als paddenstoelen uit de grond, je moet ze alleen wel weten te vinden. De zwemlessen bijvoorbeeld, die zijn voor normale burgers niet meer te betalen en dus richt iemand daar ook weer iets voor op. Het kan en mag toch niet zo zijn dat er kinderen met schoolzwemmen op de bank naast het zwembad zitten omdat de ouders de zwemlessen niet kunnen betalen? Zelfredzaamheid in het water is zo belangrijk in ons waterlandje.
Zelfredzaamheid, we gaan er met alles naar terug, wat de politiek dan straks nog moet gaan doen, ik weet het niet. Overal ontstaan nieuwe ideeën en schieten stichtingen en hulpverleners als paddenstoelen uit de grond, veelal vrijwillig. Het is allemaal heel mooi maar de werkeloosheid loopt op en de economie stort volledig in. Bedrijven beginnen nu ook langzaam aan terug te komen naar eigen land en daar zit nog wel een oplossing in, de economie in eigen land opbouwen in plaats van alleen maar in het buitenland. Zelfvoorzienend worden in eigen land, een trend die is ingezet, een laatste noodsprong. Alle landen gaan zoveel mogelijk terug halen naar eigen land, redden wat er nog te redden valt.
Mijn vriendin weet niet hoeveel tijd zij nog heeft. De aardbol weet niet hoeveel tijd zij nog heeft. De tijd staat niet stil en echte tijd is niet te koop, bewust van. De hele wereld is aan het veranderen en de bladeren aan de boom worden nu, half augustus, al bruin en de kastanjes vallen al bijna op de grond. Ik reken en denk nog even door vanonder mijn paddenstoel.