Er  was eens een vrouw, een goede vrouw, donkere huid en verkracht en gevlucht voor de oorlog daar en naar ons land gekomen. Nederlandse les genomen en haar uiterste best gedaan om Nederlandse te worden en helemaal gelukt. Verpleegster geworden en helemaal blij.

Lieve Ingrid, ik kom in een winkel en de mensen voor mij in de rij krijgen allemaal een tasje om hun aankopen heen. Blanke mensen en misschien hier geboren. Als ik aan de beurt ben dan krijg ik geen tasje om mijn aankopen heen, de spullen worden zo in mijn handen gegeven. Ik dacht aan toeval maar de volgende keer gebeurde het gewoon weer. Een tas meenemen in de winkels durf ik al niet meer want steeds loopt er winkelpersoneel toevallig bij mij in de buurt rond. Lieve Ingrid, waarom ben ik de dupe van wat andere mensen doen. Ik ben een eigen persoon.

Er was eens een vrouw, een goede vrouw, geboren in Nederland en met Marokkaanse ouders. Ze leefde heerlijk in Nederland met het geloof in haar god, geen hoofddoek voor nodig. Goede baan en helemaal blij.

Lieve Ingrid, ik word gek van al die mensen die vragen hoe ik over IS denk. Ik ben geboren in Nederland en hoe moet ik weten hoe zij denken? Als een groepje blanke Nederlanders een aanslag pleegt dan vraagt toch ook niet iedereen aan jou wat jij denkt dat zij denken? Zelfs IS zou zelfs mij niet accepteren want ik ben Nederlands en ik draag geen hoofddoek. Ik word met mijn uiterlijk nageroepen op straat en in de winkels aan de kant geschoven. Er spuiten zelfs mensen teksten op mijn huis en dat van mijn familie. Lieve Ingrid, waarom ben ik de dupe van wat andere mensen doen. Ik ben een eigen persoon.

Ik had het gisteren over torens, op welke toren zal ik eens gaan staan om hier de aandacht voor te vragen? Sterker nog, als iemand constant tegen je zegt en je laat voelen dat je niet deugt en dat je hier niet hoort dan is de kans toch wel heel erg groot dat er op een gegeven moment geen vergevingsmoment meer is. En nog sterker, mensen zouden zomaar eens kunnen gaan denken, zij vinden mij toch niet ok en dan ga ik mij er maar naar gedragen. Of ik zoek een groep die daar ook last van heeft en samen staan wij sterk.

Het voelt even erg als een gezin met vier kinderen en die allemaal naar dezelfde school gaan. De laatste van de vier krijgt vaak te horen, o jij bent er een van die en als je het net zo goed doet als je broertjes en zus…. Bim bam, stempel en er is al een oordeel en verwachtingspatroon.

Kunnen we in deze wereld alsjeblieft naar de persoon zelf kijken en eens even niet vooraf ons oordeel al klaar hebben? Proberen alleen is al goed. Gewoon, om bewust erger te voorkomen. En de personen die wel bewust kwaad doen aanpakken.

Al die aardbevingen op de wereld, misschien zijn het gewoon lachstuipen van de aarde. De aarde lacht ons allemaal uit, die gekke mensen die zo mooi op mij zouden kunnen leven en wat doen ze, het tegenovergestelde.

Wanneer gaat de aarde weer glimlachen?