Het nieuwe jaar is net een week jong en we gaan alweer de straat op met zijn allen om steun te betuigen aan de slachtoffers en de nabestaanden van Parijs. Neem daar dan ook even de zeker twintig dode studenten bij die door explosieven zijn opgeblazen in Jemen. Zij vielen door Parijs een beetje in het niet, studenten die hoop hadden voor de toekomst. Die hoop werd figuurlijk weggeblazen. Nee, als je gaat meelopen met een tocht dan ga je niet alleen de straat op om steun te betuigen aan de slachtoffers van Parijs. Eigenlijk ga je maar met een gedachte de straat op: ik word schijtziek van alle gewelddadige en moordlustige mensen. Mensen die een samenleving bewust willen ontwrichten. Je zegt eigenlijk met zijn allen: “dit accepteren wij niet!” Ik vrees dat we dit jaar nog veel de straten op zullen gaan.

Ik was in november nog in Parijs en de beveiliging was toen al overal zichtbaar. Het enige wat je kunt doen is opletten en alles voorkomen is onmogelijk. Een wereld gaat er niet meer komen, teveel geschiedenis ondertussen en als iets zich herhaalt dan is het… juist de geschiedenis. Het is zoals het is. Volgens mij had ik er vorig jaar al eens iets over geschreven, we begrijpen elkaars humor niet meer. Er zijn hele bevolkingsgroepen die denken dat als je een grapje maakt dat je het serieus bedoeld. Tegenwoordig zeg ik het er meestal bij dat het een grapje is… Vrijheid, nous sommes tous Charlie.

Gisteren was een zwarte dag, de dag van een heel zwart potlood. Mensen die vanwege cartoons om het leven zijn gebracht en het schokt de samenleving nog. Ik had even de gedachte dat niets de mensen meer kon schokken. Charlie Hebdo, alle slachtoffers waren alleen maar hun beroep aan het uitoefenen. De redactie wilde alleen maar de mensen aan het lachen maken en een beetje de mensen tot nadenken aanzetten, misschien. Gelukkig denken mensen nog na en de meeste mensen (her)denken samen: deze terreurdaad accepteren wij niet! En zo is het maar net.