Schaduwen in de zon

Het was weer een heerlijk gezellig weekend. Oude tijden herleefden samen met een vriendin van vroeger weer op de dansvloer, de jaren verdwenen weer even op de dansvloer. Voor haar kwam er nog een afspraakje uit voort met een leuke man. In het kader van je kunt niet voorzichtig genoeg zijn, laten weten waar je heen gaat en met wie en we houden contact, ons eigen bewuste veilige netwerk. De zondag alweer vroeg wakker door de zon en met een goede vriend een wandeling door de duinen gemaakt en langs het strand. De winterbleekheid was van mijn snoetje verdwenen bij thuiskomst. Geweldig mooi uitzicht zo in de duinen met links Noordwijk en Scheveningen en rechts Zandvoort en de rook van IJmuiden. Het geeft mij altijd het besef hoe klein Nederland is en hoe machtig de zee is. Ook nu op het strand een zee kerkhof van zeesterren en slakken. Geen natuur, wel mooie motoren weer overal en voor een openstaande brug een hele club mensen die de motoren flink lieten brullen, ook een mooi geluid net zoals de zee.

Ik werd mij het afgelopen weekend en al eerder ook bewust van dat veel mensen Nederland gaan of willen verlaten. Zo op de duintop vroeg ik mij dan ook af waarom mensen niet meer trots zijn op ons land en waarom zij zich hier niet meer welkom en thuis voelen? We hadden zo’n mooi land en hoe we ermee omgaan is schandalig, is een veelgehoorde kreet. En ook dat het ondernemen je onmogelijk wordt gemaakt in ons landje. De verandering van de samenstelling van de Nederlandse bevolking staat ook in de top tien. Het gevoel dat anderen van ver in ons land alles krijgen en de van oorsprong Nederlandse bevolking de grootste moeite moet doen om iets te krijgen staat ook in de top 10. Het doet mij wel verdriet dat de mensen kiezen voor een bestaan elders, zeker, ik zie en begrijp het waarom, zeker. De hele wereld is of gaat op reis, terug in de geschiedenis. In de avond nog meer verdriet over dat mijn vriendin moest aantonen dat zij dood gaat zodat haar man een sociale huurwoning kan krijgen. Kanker maakt al veel kapot en het kan altijd nog erger. Woede ook daar over dat mensen vanuit andere landen alles krijgen en zij van alles moeten aantonen tot aan de pietluttigste dingen aan toe om een toekomst te kunnen verkrijgen voor haar man en kinderen. Geboren in Nederland en het gevoel hebben dat mensen je behandelen als, tja als wat? Niet als mensen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

ehMzDl

Please type the text above: