Gisterenochtend was de wereld wit! Het eerste kleine laagje sneeuw. Mensen piepen en klagen dan over het weer, maar ik vind het prachtig. Ik moet wel toegeven dat ik liever in de winter in Zwitserland met de trein reis dan hier in Nederland. Bij de eerste sneeuwvlok die bewust wordt waargenomen gaat de winterdienstregeling hier in. Veranderingen doorvoeren kost tijd, maar we zijn nu alweer een winter verder! Hoelang moet ik nog bewust kou staan te happen op een perron deze winter?
Positief blijven, wat was het mooi die sneeuw! Je kunt in de sneeuw je voetstappen zien en tijdens het lopen zie je de schoonheid van de natuur weer om je heen. Om je tegen de kou te beschermen heb je tegenwoordig thermokleding, ideaal. Kippenvel en koude rillingen en zijn verleden tijd.
En toch kreeg ik koude rillingen vandaag toen ik de beelden terug zag op de televisie van de uitgeprocedeerde asielzoekers in Amsterdam. De beelden van toen ze uit het tentenkamp werden gezet. Ik kon mijn ogen niet geloven dat deze beelden vanuit Nederland kwamen. Het deed mij aan een oorlog denken van nog niet eens zolang geleden hier in Nederland.
Ik kreeg kippenvel.
En tenslotte de dood van een grensrechter. Door meerdere pubers in elkaar geslagen en geschopt. Niemand kon ingrijpen en niemand dacht eraan om de politie te bellen. Het is blijkbaar een gewoon en vertrouwd beeld geworden langs de lijn.
Ik kreeg hier geen kippenvel meer van, maar ijskoude rillingen.
Gelukkig kan ik positief afsluiten met het beeld van vanmorgen op mijn netvlies. Wat mij betreft mag er nog veel meer sneeuw vallen. Ik zal de eerste zijn die dan een iglo gaat bouwen, een stevige iglo met een deur. Ik ga erin zitten en doe de deur stevig dicht. En dan maar hopen dat de winter in Nederland heel lang gaat duren.
Mijn bedje erin, wat eten en water, plasemmertje, boeken, papier en pen en een zaklantaarn met extra batterijen. En dan als de lente komt en mijn iglo aan het verdwijnen is, heel langzaam mijn hoofd weer naar buiten steken. Kijken of iedereen er nog is en of de mensen tijdens mijn afwezigheid anders zijn geworden.
Meer bewust zijn geworden van dat het toch echt anders kan.