Gisteren is geschiedenis en vandaag is je cadeau. Elke dag in het leven is een cadeau en niemand weet hoeveel dagen er nog komen. Ik was gisteren op weg naar de supermarkt en zag mijn vriendin voor het raam zitten en dacht aan het leven is een cadeau. Even een bericht of ik nog iets voor haar kon meenemen bij de supermarkt en met de spullen even bij haar aan voor een bakkie troost. Troost, tja, troosten is ook alleen luisteren en er zijn. Kanker in de lever en de rare bobbel in haar buik bleken nieuwe cellen te zijn. Heel erg veel pijn en geen eetlust meer en aan het afvallen. Ze had de hele dag in bed gelegen met de televisie aan en erg moe. Is zo’n dag dan nog een cadeautje? Toch wel want met de mensen uit haar naaste kring om haar heen is zij blij dat ze er nog is. Elke lach van haar kind is voor haar een cadeautje. Voor de bobbel in haar buik zijn er weer twee en misschien drie behandelingsmethoden. Ik noem ze uitstelmethoden en ik denk er heel erg veel over na. Alleen de persoon zelf kan beslissen over wat hij of zij wil in het ziekteproces, bewust van. Zij is blij met alles wat zij wel krijgt en met elke dag die zij nog cadeau krijgt. Als zij zich enigszins goed voelt geniet zij nog en zoals nu kiest zij lekker voor rust en bed. En haar scherpe blik op de wereld is er nog steeds. “Ing, er kwam op Facebook een bericht voorbij van een moeder met zes kinderen die per 1 juli hier op straat komen te staan, kan toch niet.” Nee, zulke dingen kunnen ook niet in ons land en zij en de kinderen zullen vast een onderdak aangeboden krijgen. Het lijkt mij ook niet wenselijk dat zij eerst een boottocht moeten maken van hier naar een andere gemeente. Zes kinderen die hulp nodig gaan hebben, dacht ik ook nog…
Een ander iemand wil weer heel graag dood en mag geen euthanasie, ook een ding. Iemand voor wie de dagen geen cadeautjes meer zijn. Alleen en maar niet dood gaan. Ook hier denk ik veel over na. Als je bij je volle verstand bent en dood wilt gaan, wie zijn andere mensen dan om te zeggen dat het niet mag. Regels en regels met als gevolg dat iemand er dan uiteindelijk zelf maar de brui aan geeft en dat wil je eigenlijk toch ook weer niet. De verschillen zijn heel groot zo in mijn werkelijkheid om mij heen, een iemand vecht voor zijn leven en de ander wil niet meer. Iedereen heeft zijn eigen verhaal als je goed luistert. Luisteren is ook vaak al genoeg, bewust van, alleen Atlas kon de hele wereld dragen. Ik stap vandaag de dag weer in, met alle nieuwe cadeautjes die vandaag weer op mijn pad gaan komen. Leuke cadeautjes en minder leuke cadeautjes, zo is het leven en zo blijft het leven in evenwicht. Vandaag is vandaag en gisteren is geschiedenis, leven in het nu.