Ik belde gisterenavond met mijn vader en ik vertelde hem over een nieuw ding in het nu. Ik kan u wekelijks vijf minuten laten bellen door iemand van een bedrijf om te horen hoe het met u gaat en om een gezellig praatje met u te maken. Kost mij vijfenzestig euro per maand en ik heb dan iets meer tijd voor mijzelf. Het werd stil aan de andere kant en toen kwam zijn antwoord: “zeg dan wel wanneer ze bellen dan leg ik de hoorn ernaast.” En we hadden weer pret, hoppa. De wereld is gek aan het worden en wij doen gewoon lekker gek mee.
Ik zag ook ergens een berichtje voorbij komen dat kinderen als ze ouder worden steeds meer sociaal wenselijk gedrag gaan vertonen. Bedanken voor een cadeautje als ze het niet mooi vinden enzovoorts. Ik heb zelf het probleem dat mijn ogen in de kindertijd zijn blijven steken en weer pret. Mijn ogen geven vaak de boodschap weer van wat ik eigenlijk denk. Zo laatst een kopje met een oudere vrouw gaan omruilen in een winkel omdat er een bakfout in het kopje zat. Zelf al een nieuw kopje van de stelling gepakt en naar een verkoopster toe. Zij bekeek het foute kopje en zij zag gelukkig dat het een misbaksel was. Of we de bon hadden en die liet mevrouw aan haar zien. Logisch gedacht zou je dan denken, kopje omruilen en klaar en tevreden klant. Nee we moesten mee naar de kassa en de verkoopster had ook het schoteltje met de barcode van het kopje nodig. Had zij al voor die tijd kunnen bedenken alvorens achter de kassa te gaan staan en mijn ogen gingen al een klein beetje anders kijken. Ik zelf de schotel snel gaan halen omdat ik wist waar ik het kopje vandaan had gepakt. De barcode werd gescand en mijn oudere mevrouw hing over de rollator en begreep er ook niets van. Komen er twee bonnen uit de kassa en op een bon even alle adresgegevens en telefoonnummer invullen alsjeblieft. Mevrouw gaf aan dat ik het maar moest doen, zij kon niet meer. Mijn ogen gaven aan dat ik het belachelijk vond allemaal en niet in overeenstemming met de taal van mijn ogen probeerde ik het plaatje kloppend te maken en vroeg sociaal wenselijk: “waarom moeten deze gegevens worden ingevuld?” Waarop de verkoopster na een blik in mijn ogen sprak: “naam en handtekening zijn ook voldoende hoor.” Afwegingen die je dan maakt op zo’n moment, het was geen antwoord op mijn vraag. Ik had nog even kunnen doorvragen, zeker. Wat ze in het kader van de privacy met de adres en handtekening gegevens ging doen? En waarom mocht opeens wel alleen naam en handtekening? En of ze soms iemand in de bijstand al hun bonnetjes laten nakijken voor een kopje? En waarom kwam er ook een nieuwe bon uit de kassa? Na een blik op de rij achter ons en vermoeide mevrouw boven de rollator toch maar de winkel uitgelopen. Natuurlijk moet zo’n kop en schotel afgeschreven worden of in de uitverkoop, zeker, kan zoiets nou echt niet anders en als de klanten weg zijn en de rij bij de kassa verdwenen is? Zo’n kopje had natuurlijk niet eens in de winkel terecht mogen komen, daar is de ellende al begonnen, eigenlijk al bij de fabriek. En bij de verkoop zagen zowel verkoopster als klant niet dat het een misbaksel was. Hoe je dan na de aankoop weer moeite moet doen om zo’n misbaksel om te ruilen. Ik kreeg zelfs visioenen van een trein die ook terug moest… Er is een spreekwoord ogen zo groot als schotels. In dit geval zou ik hem willen aanpassen naar ogen zo groot als een kopje. Gelukkig gaat de zon weer schijnen en kunnen mijn ogen verstopt worden achter een zonnebril, soms beter voor mijn omgeving, ogen die de wereld inkijken met de blik van een jong kind…