Het is hier herfstvakantie en dus veel kinderen in de buurt. Jonge kinderen kunnen zo simpel de waarheid zeggen en bij beelden van veel mensen op weg naar een beter leven op de televisie klonk er plotseling vanuit een kindermond “het zijn er te veel.” En eigenlijk zegt zo’n kind precies wat er aan de hand is, niets meer en niets minder. Kinderen kijken zo leuk naar de wereld en ik leer er soms weer iets van en pret. Jonge kinderen zeggen iets vaak onbevangen en recht vanuit hun hart en ik ben af en toe blij dat ik het ook nog in mij heb. Ik heb mij de afgelopen dagen even bewust buiten gesloten van de grote wereld, althans pogingen gedaan… Uit eten geweest in een restaurant en gelachen en er klonk een geluid waar je niet omheen kon en toen toch maar even om de hoek gaan kijken en het was de koffiemachine. Later met stappen weer iets opmerkelijks en door de weeks was ik het verhaal erachter gaan halen, nu even niet, genieten. En over buiten sluiten gesproken… Ik liep even thuis naar buiten en ik trok onbewust de deur achter mij dicht en ik kwam tot de ontdekking dat de sleutel niet in mijn zak zat. Sterker nog ik stond met helemaal niets buiten, alleen met mijzelf. Bij iemand gaan aanbellen, thee gekregen, chocolade gekregen, mogen bellen en na een kwartier kon ik mijn huis weer binnen. Met dank aan de goedheid in de wereld en mijn eigen rustige denkvermogen. Ik moest erg lachen om mijzelf en de snelheid waarmee het opgelost werd. In het ergste geval had ik kilometers moeten gaan lopen, was ook een optie geweest, niet de snelste. Vreemd genoeg zijn dingen die je niet in de planning hebt vaak de allerleukste dingen. En zondag voor de tweede keer de weg kwijt geraakt in het bos en weer net voor het donker de weg weer terug gevonden. Ik zou bijna de liefde de schuld willen geven van alles en pret. Gisterenmiddag in de zon weer eens even de boel overdacht van wat er na het weekend toch weer binnen kwam zetten en de mensen om mij heen zijn nog steeds niet heel erg blij. Buiten gesloten voelen, niet ingelicht voelen, niet betrokken voelen bij en dan is er ook nog zoiets als binnen sluiten. Iemand binnen sluiten in je armen, iemand binnen sluiten in je hart en iemand binnen sluiten die echt vanuit een oorlogsgebied komt. Wat zou een kind adviseren? Ga eens vrede maken overal of zoiets?