Verdriet delen samen in het bos. Je zoekt elkaar op met feestjes en je zoekt elkaar op om het verdriet te delen over een erg zieke vriendin. Ja, het was ook de week van de tranen van verdriet bij mij. Niet alleen over haar, ook over andere dingen. Huilen is niets mis mee en hoeft echt niet altijd in alle eenzaamheid. In het openbaar ziet het er niet uit, bewust van, rood hoofd, snotterneus en mascara die doorloopt… jammer dan. Sommige dingen in het leven zijn het huilen meer dan waard. Gelukkig waren er ook dingen om te lachen en van de gekregen wandelschoenen van mijn vriendin liet na 500 meter ook eerste zool los. De pret die je daar dan weer samen van hebt… Volgens een vriend is het ook niet de bedoeling om lang met schoenen te doen, consumptiemaatschappij en pret. De lijm in de schoenzolen droogt uit en vandaar losse zolen en beetje jammer want de schoenen zelf helemaal niets mis mee. Bij de geitjes in het bos ook pret en zielig dat ze in de modder staan, aldus iemand. Logisch gezien gaan zij zelf wel ergens anders staan als zij het niet leuk vinden, aldus Ing. Twee bokken gingen elkaar met de horens nog in de horens en ik sprak hen streng toe en dat er al genoeg oorlog in de wereld was en dat zij hier niet aan mee hoefden te doen. Iemand naast mij gaf mij gelijk en pret. In het bos kwamen er 2 lieveheersbeestjes op mij zitten en volgens mij zijn die beestjes tegen zinloos geweld. Ik sprak nog iemand die oude honden verzorgde van mensen die het door omstandigheden niet meer zelf konden, lief mens en lieve honden, zeker. Nog even tegen een oude hoge boom gestaan en of de boom ook iets vertelde vroeg mijn goede vriend. “Hij ziet grote stromen mensen richting West-Europa komen, heel erg veel mensen.” En dan lig je samen weer in een deuk. De boom vertelde ook nog dat Europa heel erg gaat veranderen door de komst van die grote stroom mensen. Ik kwam laatst een oude bekende tegen en zij wilde weten of ik nog steeds mijn blog schreef. Zij had haar hoofd bewust in het zand gestoken en keek geen nieuws meer omdat zij elke keer als zij wel haar hoofd uit het zand stak zij er niet blijer van werd. Ik kon erom lachen. Iedereen maakt zelf uit waar hij of zij blij van gaat worden en je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, even goede vriendinnen en wij hoeven elkaar geen brieven over respect te schrijven en pret. Logisch gezien is het nu weekend en dus mijn hoofd even in het zand steken. En ik weet vanuit de praktijk dat mijn hoofd er dan maandag logischerwijs wel weer uitkomt.