Ga maar weer schrijven… een advies naar mij toe en soms moet je advies niet in de wind laten hangen. Tegen zoveel onzinnigheid in de wereld is niet tegenop te schrijven was nog een grapje terug van mij… Na het overlijden van een van mijn vriendinnen even in een verdrietig niet schrijf dipje terecht gekomen. Dit jaar gaat bij mij privé echt de boeken in als het jaar van afscheid nemen, eigenlijk van te veel afscheid nemen en waar te voor staat… De humor is dan wel dat dit jaar ook de boeken in gaat als het jaar van een te veel aan welkom in Nederland en andere landen. Als vrolijkheidstherapie even naar het museum geweest om de tentoonstelling van de kunstenaar Joan Miró te bekijken. Heel veel ogen op de kunstwerken en het deed mij denken aan een ketting die ik van een vriendin kreeg met een afbeelding van het boze oog. Het kwaad weren door deze ketting op te hangen, aldus mijn vriendin. De realiteit van dromen en er was een schilderij waar ik even voor ben gaan zitten. Le Gant Blanc, de witte handschoen. Ik droomde eigenlijk niets, ik was gewoon even weg uit de realiteit en even verdwenen in het schilderij of zoiets. Ik was ook even in het kinderatelier en ik vond dat een paar kinderen beter werk hadden gemaakt dan wat werken van Miró en pret. Zonder gids en zonder koptelefoon op en gewoon lopen en zelf nadenken en dromen over wat je ziet. Beneden stonden wat boeken in de vitrines en lag er wat werk van Sigmund Freud en een mooi gedicht over de wereld is vol met vijanden en er is geen veilige plaats, interessant leesvoer. De werken van Jennifer Tee waren bijzonder en dan vooral de aardbollen, jammer dat mijn passer nog thuis lag want ik kreeg de neiging om de afstanden te gaan nameten. Heerlijk zo’n museum om even in weg te dromen en in bij te komen. Nu buiten het museum de realiteit weer onder ogen gaan zien en de draad weer gaan oppakken. Ik heb de slingers in de kerstboom al opgehangen, nu de slingers in mijn eigen leven weer laten glinsteren.