Geert Wilders is politicus van het jaar geworden en Jesse Klaver is als tweede geëindigd. Ik ga dit toch even bloggen in mijn zorgweek omdat het later zo lekker terug zal lezen… Mijn eerste gedachte was dat er nu iemand nodig is in het midden om de vrede te bewaren in eigen land en pret. Ik was gisteren positief en voor het laatst bij mijn ontzettende lieve klanten op maandag. Ik was bijna in tranen toen een van hen zei: “ik ga met de nieuwe geen boodschappen meer doen want het zal nooit meer zijn zoals met jou.” Natuurlijk gaat zij wel weer boodschappen doen als de herinnering aan mij wat is verdwenen, zo is het leven. De mooie herinneringen zal zij blijven koesteren en ik ook. Hoe wij samen pret hadden in de auto en op de weg en de pret in de winkels. Samen nog even de herinneringen ophalen aan de mevrouw van de Wmo die onlangs nog bij haar thuis was geweest. Zij kwam te laat en ging in een stoel zitten. Zij ging de indicatie vaststellen zonder naar boven te lopen om het huis bewust met eigen ogen te zien. En pret dat wij hadden want logisch gezien maakt het heel wat uit voor de indicatie van huishoudelijke hulp als je ziet wat er ook boven schoongemaakt moet worden. Er werden vragen gesteld over de gezondheid van de mensen en vragen die allang bekend zouden moeten zijn vanuit eerdere dossiers. Het enige wat je zou hoeven doen is een rondje lopen door het huis en de bestaande gegevens even verifiëren met de klant. Dat de eigen gezondheid alleen bij de huisarts thuis zou horen in de dossiers is zoooooo niet in het nu. Mevrouw zat op een gegeven moment te huilen in de stoel… Neem daarbij nog het feit dat ik daar in de rondte liep en mijn mening vanuit de praktijk dus ook wel gevraagd had kunnen worden. Afijn, wij lachen achteraf na onze eigen logische analyse. In het latere rapport stond specifiek de vermelding dat zij zo blij waren met mij en mij graag wilden houden. Zegt dus niets zo’n naamsvermelding in een rapport en daar waren mijn klanten verdrietig en boos over. De gemeente waarin deze mensen wonen strooit in mijn ogen toch al met een overdaad aan uren. Ik werk op flatjes van dezelfde afmetingen en met mensen die even niet zelfredzaam zijn en met gelijkwaardige spullen en tapijten in huis en in de ene gemeente krijgt iemand twee uren hulp en in de andere gemeente drie en een half uur. Totaal geen verstand van wat er daadwerkelijk nodig is, denk ik dan met humor… In de middag samen de kerstlampjes neergezet bij een ander en licht in de duisternis gebracht. Ik ga volgende week nog even vrijwillig boodschappen doen met deze mevrouw als extra bewuste afscheid toegift. Ik probeer de mensen een beetje bewust voor te bereiden dat alles in het leven een beetje flex aan het worden is en dus ook de zorg, vroeger is niet meer en nu wel. Ik vind kerst brengen in de huizen erg leuk en als mensen zelf al dingen hebben opgehangen en neergezet dan is het mijn brein sport om te zeggen wat er nieuw bijgekocht is en wat er anders hangt dan het jaar ervoor. Mijn lange termijn geheugen blijkt dan erg goed te zijn en pret. Morgen weer door…