De afgelopen week was de week van de zorgwekkende verzorgingshuizen. Ik spreek heel wat mensen die bewust de zorgsector hebben verlaten en wat anders zijn gaan doen. Ik kom nu af en toe ook wat mensen tegen die het onderwijs vaarwel willen gaan zeggen, gezeik van de ouders en het beleid meer dan zat. Best wel jammer dat alle vakmensen en mensen met ervaring toerledoki zeggen. Het is niet alleen de zorg of het onderwijs, overal zie je mensen er genoeg van krijgen en zoeken naar werk wat wel leuk is. Ik kwam een tijdje geleden met de auto door een straat op weg naar mijn werk. Tot mijn grote verbazing stond er ergers een bed voor het raam en er was iemand van de thuiszorg bezig om een patiënt op bed te wassen. Ik keek zo tegen de blote achterkant van de patiënt in het bed aan. Mocht ik het nog een keer waarnemen dan ga ik aanbellen en het waarom vragen. Aan de verpleegkundige: waarom zijn de gordijnen open en waar was jouw opleiding? En aan de persoon in bed: bent u zich er bewust van dat de iedereen in de straat uw naakte achterkant ziet? In de zorg loop je tegen absurde dingen aan en verbazen over wat lijstjes die dan in de media komen, mijn mond valt er niet van open. Het zou eens leuk zijn als er geen lijstjes meer maar oplossingen in de media zouden verschijnen. Als je zoals ik, veel met ouderen werkt en met veel mensen omgaat die ziek of strevende zijn dan zie je veel dingen die bewust anders zouden kunnen en ik zie natuurlijk ook de goede dingen. Ik moest wel erg lachen om verzorgingshuizen die brieven naar familie gingen sturen dat zij niet op de zwarte lijst stonden, even de zorgen en de onrust wegnemen bij de mensen thuis, goed idee. Over het algemeen hebben veel mensen een kort geheugen en zullen de lijstjes weer naar de achtergrond verdwijnen totdat er over een jaar weer een nieuw lijstje komt met misschien weer andere verzorgingshuizen erop. En zo hobbelt de steeds mindere ik zorg voor jou en zorg vooral voor jezelf nog wel even door. Ons vriendinnetje werd laatst met bed en al door Stichting Ambulancewens Nederland naar een concert toe gebracht, een van haar laatste levenswensen. Het maakt mij er dan weer bewust van hoe belangrijk het is om veel leuke dingen te doen in mijn eigen leven. En mocht ik ooit in haar situatie terecht komen dat ik dan kan zeggen, nee ik hoef nergens meer heen, mijn leven was geweldig…