Ik heb de afgelopen week heel erg gelachen en de tranen in mijn ogen gehad van het lachen. Er waren ook tranen van onbegrip. De WW naar drie jaar…gek geworden? Laat het los, oké dan. Ik kijk nu een stuk minder televisie en zoiets scheelt een heleboel ergernis. Ik werd in het uitgaansleven aangesproken door een oudere man en dan krijg je weer de standaard vragen, zucht. Hij zei voor de grap, jij woont zeker nog thuis bij jouw ouders. Op mijn ja en toen hij zag dat het mij menens was, echt hilarisch. Ik noem zoiets altijd een OPG momentje, uit positie gebracht. Net als ze op straat iets van mij willen en ik zeg dat ik geen huis heb, ook een OPG momentje, heerlijk. Terug naar de aardige man… Het gestamp was niet zijn muziek, tot er opeens een reggae nummer kwam en of ik mee wilde gaan dansen. Mijn tempo naar de dansvloer kon hij niet bijhouden en ik vroeg of hij een kunstheup had… Nee en hij had ook geen kunstgebit. En zo stonden wij een nummertje te dansen, twee onbekenden op een oud nummer. De panda zij dank kwam er weer stampmuziek en mijn vriendinnen kwamen weer met mij dansen en de oudere man verdween en ik zag hem niet weder. Mijn vriendinnen verklaarden mij voor gek en lagen in een deuk over de kunstheup. Ik zie dan een man voor mij die de hele week met een glimlach terugkijkt naar dat ene nummer van vroeger met een jongere vrouw op de dansvloer. En een jongere vrouw die … Hoe mooi kan het leven zijn? Ik lach wel eens in mijzelf als ik het eisenpakket verneem van mensen die dingen eisen van een potentiële nieuwe partner. Ik heb zelf altijd de grootste schik als ik niets verwacht, de onverwachte dingen zijn vaak het leukste, zoals dansen op reggae…