Er zijn mensen die mij missen op mijn blog. Ik had het druk de afgelopen weken en in deze wereld waar het normaal steeds abnormaler aan het worden is, stilte is dan af en toe ook niet zo erg. Ik noemde Nederland plakland vanmorgen bij oma. De oorzaken niet aanpakken, heel Nederland plakt. Ik zoek de stilte heel vaak op het strand op en de gezelligheid en de lach bij de leuke mensen om mij heen. Mijn eigen leven zo leuk mogelijk maken. Een vriendin zei afgelopen weekend op het strand tegen mij, het is genoeg als sommige mensen er zijn. Waarop ik mijn mond niet meer open deed, grapje. Ik kan van de kleine dingen genieten en zo ook van ons mutsenweekend in een huisje aan zee. Vier mutsen die bijpraten en pret maken. Mooie foto’s genomen aan het strand en wauw wat is de zon mooi op de zee en als ie ondergaat. Binnenkort gaan ze in Nederland een dag staken in het onderwijs. Ik hoor de verhalen van mijn vriendinnetjes overal aan en ik hoor de kinderen zo her en der eens aan en ik kwam tot de vraag waarom de ouders en kinderen eigenlijk niet eens gaan staken? Het is schrikbarend hoeveel kinderen er overspannen zijn, niet meer tot rust komen, gepest worden, niet meer naar school willen en de druk op school als te hoog ervaren. Zoveel kinderen die niet mee kunnen komen met het programma van de massa. Gewoon doorgaan met snurken allemaal. Ik heb ook lekker liggen snurken op mijn matrasje aan zee, na mijn laatste operatie iets met scheurtje ergens in en ik snurk nu af en toe. Toch eens de snurkdemper gaan uitvinden of de apneutest gaan doen, hilarisch. Ja we hebben erg gelachen aan het strand. Ik leg deze tijd af en toe uit aan iemand als een tijd waarin alle veranderingen wel erg snel gaan. Ik hoef meestal geen nadere uitleg over deze zin aan iemand te geven…