Er zijn van die beelden die mij niet loslaten en zo ook op vakansie in Sevilla. Er is daar ook veel armoede. Er stond een grote vuilcontainer in een wijk en daar hing over de rand heen een kleine vrouw met en harkje bruikbare spullen eruit te trekken. Ze moest goed haar evenwicht bewaren op de rand van de container want anders zou ze erin vallen. Naast de container een man met een pet op en een boodschappenkar en de spullen vanuit de container gingen in hun boodschappenkar. In mijn eigen land zetten ze mij weg in het hokje arm, ik ben mij op zo’n moment zo bewust van hoe rijk ik ben. Wij hadden onze favoriete straatverkopers. Er was een kleine oude man en hij knipoogde steeds naar mij en hij verkocht pakjes papieren zakdoekjes. Een andere man ging de tafeltjes op het plein langs met een bak vol met nootjes. Op een gegeven moment moesten wij even op zijn bak passen terwijl hij het geld incasseerde bij de tafel voor ons. Bij ons aan tafel kwam hij de centjes tellen op zijn groezelige handschoen en de lach en de blijdschap van deze man waren echt onbetaalbaar. Deze centjes waren voor hem misschien weer een dag eten… Een jongen zat achter ons mooi gitaar te spelen en hij kreeg niets bij de tafeltjes. Mijn reismattie riep hem terug en gaf hem twee euro en zijn blijdschap was zo mooi. Hij vertelde treurig dat de meeste mensen zijn gitaarspel niet konden waarderen. Mijn reismattie zei dat hij echt wel mooi kon spelen. Ik zei dat muziek op straat altijd goed is en de jongen monterde helemaal op en bedankte ons hartelijk. Wij gaven niets aan daklozen met geschreven bordjes die niets deden en de vrouwen die ons de hand wilden lezen, brrrr. Nou misschien geven andere mensen daar weer geld aan en dan blijft de boel in evenwicht, iedereen helpen is onmogelijk. Het eigen risico van onze zorg in Nederland blijft dan wel gelijk, de tandpasta gaat duurder worden en de premie voor de zorgverzekering en we gaan er dus wederom helemaal niets op vooruit. Niet dat je ons hoort klagen of zoiets aan een dakloze hoort uitleggen, gewoon een rekensom tijdens de vakansie. Er was in de stad ook een bouwwerk van grotendeels hout, de Metropol Parasol. Echt fantastisch en de bouw duurde zes jaar en het prijskaartje was 123 miljoen euro. Ik dacht toch, hoeveel mensen kunnen daarvan eten in de stad? Het maakt eigenlijk niet uit in welke stad je loopt op de wereld, de dure projecten staan af en toe in schril contrast met de armoede elders in de stad. De paleizen in de stad zijn groot en er zijn er veel. De Palacio de las Duenas bezocht en de tuinen waren het mooist en het was er lekker koel. Ik had bewondering voor de vroegere ontwerper, de geluiden van de stad waren nergens te horen in de tuinen, gaaf.