Ik wilde eerst niet gaan… We zouden afgelopen weekend gaan dansen voor een tientje per persoon. Ik voelde mij niet fit genoeg om achter het stuur te kruipen deze avond en nog meer bla bla bla. Een vriendin wilde mij wel halen en brengen, te lief, samen het weekend in dansen. Mijn overleden vriendin zou zoiets ook gedaan hebben en dat leverde weer een paar traantjes op bij mij… Met twee glaasjes wijn en een cola door de avond en nacht dansen, even alles vergeten, heerlijk. Echt mijn dansmuziek op zo’n avond en best jammer dat er niet meer van deze avonden zijn met deze muziek. De wereld bestaat uit meer mensen en meer smaken, bewust van. Het was best lekker dat iemand nu eens voor mij zorgde en in de mist naar huis was het best gaaf onderweg op de passagiersstoel. Het gaat nu in ons land veel over tradities. De traditie van gezellig met elkaar is volgens mij ook belangrijk. Ik hoef voor de Sinterklaas van morgen 5 december geen nieuw gedicht op mijn blog te zetten. Het gedicht van vorig jaar is nog steeds van toepassing… En je zoekt het er zelf maar even bij op mijn blog. Iets met gezond verstand. Misschien volgend jaar een nieuw gedicht, altijd hoop houden. Een van mijn oppaskinderen toonde mij de sinterklaasliedjes op het internet. Een liedje begon gewoon met Hee Kiddoozzzz en vooral de rap nummers waren favoriet bij het lieve kind. Ik hoop dan ook dat Sint met zijn gevolg volgend jaar op een wat moderne manier het land binnen huppelt of rappelt voor de kiddoozzzz. Bij het schoentjeszetten werd wel een oude sintkraker gezongen, net alsof ze bang waren dat Sint de nieuwe wereld in het nu niet zou begrijpen en pret…