Het was vandaag de koudste winterdag, aldus wat weersvoorspellingen. Ik was vroeg op en er lag een laagje sneeuw op mijn raam, jippie. Ik dacht aan mooie foto’s maken en dus op de fiets naar mijn werk. Ik deed een skibroek over mijn gewone broek, ski-jas aan en andere warme kledingstukken en alleen mijn ogen en neus waren nog in beeld. In de bocht bij het winkelcentrum zagen mijn ogen een oude mevrouw met rollator door het kleine laagje sneeuw naar de supermarkt lopen. Ik dacht, oorlogswinter meegemaakt… Ik kon later met mijn skikleding aan gewoon op de grond gaan zitten om mooie foto’s te maken van de opkomende zon en van het kruiende ijs bij de bomen aan het water. Zij is op de fiets, klonk het vol ongeloof bij mijn eerste cliënte. Ja, klopt als een fiets en punt. Ik had alleen een koude doos, hoor de wind waait in mijn doosje. Toch eens kijken naar warme onderkleding, voor alles is een oplossing. Ik had terug de wind in de rug en het was best mooi de natuur met af en toe wat verdwaalde ganzen en eenden. Domme gansjes om hier met de kou te blijven… Ik kwam tot mijn pret weer een oude vrouw achter een rollator tegen op de weg en ik dacht weer…hongerwinter meegemaakt. Ik kijk automatisch beroepshalve altijd wel even of oudere mensen een jas aan hebben of een verwarde indruk maken, anders trap ik even op de fietsrem. Het was een mooie winterdag zo de laatste dag van februari, bewust van.