Gisteren het wadlopen en een wandeling over het wad is echt een belevenis. Er zijn natuurlijk ook tochten naar de zeehonden op het wad en kortere tripjes. Ik vond zelf de wandeling niet mijn ding, het wad is natuurlijk wel bijzonder. Tijdens onze wandeltocht was er even tijd om stil te staan bij een scheepswrak en daar hoorde een verhaal bij. De kapitein zorgde niet goed voor zijn personeel en hij at zelf de lekkerste dingen en zijn personeel had honger. De kapitein was zo druk met zichzelf en uitgaan op de wal dat hij ging uitvaren met ongunstig tij en het schip liep vast en iedereen verging. Een prachtig verhaal en ik dacht meteen aan de mensen in Venezuela. Het verhaal past bij veel dingen in het nu. Ons vakantiehuisje lag in Lauwersoog en vlakbij het Lauwersmeer en ik moest de eerste dag gewoon aan de stilte wennen met de vogels en kikkers. Er zaten vogelaars op het park en het was het broedseizoen van de vogels en dan mag je de boel dus niet verstoren. Wij moesten op het wad toen er land in zicht kwam uit de buurt blijven bij de vogels. Blijkbaar hebben de vogels geen hinder van de militairen want zondagavond werd er behoorlijk geschoten op de basis bij ons in de buurt? Het is echt een prachtig stukje natuur rondom Lauwersoog en met het mooie weer waanden wij ons in Frankrijk. Er zijn plannen voor een groot centrum met alles onder een dak in Lauwersoog en daar komt dan ook de Zeehondencrèche. Wij waren op zondag alweer vroeg op om naar Pieterburen te rijden. Wij reden door alle kleine dorpjes en door het wonderschone Eenrum met de Lelie molen en waar Abraham de mosterd haalt, de mosterdmakerij. Wij hadden bij de Zeehondencrèche een rondleiding en het was best interessant. Je kan over sommige dingen van mening verschillen… Mensen maken plastic, dumpen plastic afval en dieren eten het op, niet goed, bewust van. Dieren kunnen helaas niet praten en ik denk zelf dat de dieren best wat minder last van de mensen zouden willen hebben, tja. Buiten bij de auto nog een praatje gemaakt met een aardige man en hup door naar het aardbevingsgebied. Wij reden de kuil in en kwamen uit in Zeerijp. De prachtige Jacobuskerk en de prachtige monumentale toren naast de kerk met bevingsschade. De legende van het Riepster licht, mooie legende en alsof de duivel ermee aan de haal ging, wij kregen wat pech. Mijn vriendin wilde een foto maken en toestel weg en zo begon de speurtocht naar het fototoestel en moesten wij helemaal terug naar de aardige man in Pieterburen die het had gevonden, om een lang verhaal kort te maken… Bij ons was ie allang weggeweest en in Pieterburen dus niet en pret. Wij weer richting Zeerijp en toen werd mijn vriendin onwel en was het zaak om eerst een uur bij de paarden bij een weiland te gaan zitten en toen voorzichtig terug naar ons huisje te rijden. Het Riepster licht, vast… Het licht ging uit deze dag en lekker in de ruststand, vakantie.