Je ziet de dingen pas weer als je ermee te maken krijgt… De afgelopen week kreeg mijn moeder een herseninfarct en of ik naar huis wilde komen van mijn werk. Ik heb een ding geleerd, altijd 112 bellen bij ernstige situaties en niet de huisarts. De meeste kunde zit bij de aardige mensen op de ambulances in zo’n geval, mijn mening. Ik heb zelf ook nog in een ambulance gezeten want er was geen plek in het eerste ziekenhuis voor een opname van mijn moeder en dus kwamen er twee nieuwe alleraardigste mannen die mijn moeder zo’n zes uur later van Amsterdam naar Hoorn brachten. Het zou wel fijn zijn als er een track en trace kwam voor mensen zonder mobiel want wij zijn mijn moeder even kwijt geweest toen zij de volgende dag weer naar een ander ziekenhuis werd gebracht en pret voor ons en niet voor haar. De fusies van de ziekenhuizen zijn ook zo moeilijk en ik hoorde dat het vaker voorkomt dat mensen bij het voormalige AMC staan of het voormalige VU staan omdat ze de nieuwe namen nog niet weten. UMC, VUmc en goed luisteren naar de letters verschil en het adres en zelf uitzoeken. Het Westfriesgasthuis was nu ook Dijkzichtziekenhuis geworden en pret. Nou een vriendin van mij was echt haar moeder kwijt en moest naar de 112 melding bellen om te vernemen waar haar moeder naartoe was gebracht en het kan dus altijd erger… Zorg trouwens dat moeder of vader altijd een legitimatie bij zich heeft of toon hem later in het ziekenhuis want anders komt door beleid de rekening rechtstreeks naar huis in plaats van naar de verzekeraar, en nog meer geregel, bewust van... Er rijden dus niet alleen busjes de heule dag in Nederland in de rondte om pakjes bij mensen te bezorgen er rijden ook ambulances de heule dag in de rondte om mensen naar andere ziekenhuizen te brengen of naar een ziekenhuis te brengen voor een bloedtransfusie of zoiets. Ik snap best dat mensen naar het ziekenhuis worden gebracht waar een bed is of waar het specialisme zit, op papier best te doen en Nederland is qua afstanden een klein landje zonder files. Ik ben mij wel bewust geworden van dat het de patiënte onrustig maakt en de familie toch al genoeg op zich afkrijgt, het menselijke aspect zeg maar… Afijn zij ligt voorlopig nu dichtbij huis en het is afwachten want in het weekend ligt sowieso alles op zijn gat in het ziekenhuis. Ik dacht gisteren in een drama serie te zitten want overal op de gang mensen die personeel zochten en piepers die afgingen. Mijn moeder was onrustig en door haar afasie nu kon ik daar uit afleiden dat zij een spoedje was geworden tussendoor. Echt niemand kon mij vertellen wat er was gebeurd en het dossier lag nog beneden. En de dokter belde ook niet in de avond. Ja, je moet veel loslaten zo in een ziekenhuis. En dat schrijf ik, personeel kan het niet helpen, doen hun best maar er is een tekort aan. Kortom, je ziet het pas weer als je ermee te maken krijgt. Afijn, ik doe ook mijn best en draag ook nog een beetje de zorg voor de rest van het gezin. We zullen zien hoe het verder gaat, morgen kan alles weer anders zijn.