Het zit in de lift…

Het is 1 maart 2020 en ik heb twee maanden niet op het blog geschreven… Het waren twee absurde maanden op meerdere fronten en ik had mijn handen vol aan het zorgen voor mijn ouders. In mijn zorgopleiding stond persoonsgericht werken hoog in het vaandel en de huidige zorg is toch wel een trage onpersoonlijke eenheidsworst af en toe. Ik heb veel gehad aan de medewerkers van het VUmc, afdeling Medium Care en ik was erg blij dat zij de medicatie aangepast hebben in januari. Het is kiezen uit twee kwaden, of je propt iemand vol met pammetjes en lolletjes en iemand zit als een zombie in de stoel met de kans op bloedpropjes of je zet iemand op minimale medicatie en goede begeleiding en iemand beweegt dan iets meer met een verkleining op bloedpropjes. Het laatste werkt voor nu het beste. Ik heb erg veel pret om de aanvraag van mijn ouders voor een traplift. Op 9 december 2019 deed mijn vader een aanvraag voor een traplift voor mijn moeder bij de welzijnsorganisatie die samenwerkt met de gemeente. De WMO noemt zoiets een melding en start een onderzoek. En daar gaat het al mis, wij hebben het heule huis zelf aangepast en het enige wat nog nodig is en waarvan mijn vader besluit om het via de WMO te doen is een traplift. Iemand zegt dus, help mijn vrouw kan van de trap vallen, help! De laatste week van 2019 komt mijn moeder in het ziekenhuis terecht en komt weer thuis in een nog slechtere conditie en ik besluit begin januari om de WMO te bellen met het verzoek of zij er spoed van kunnen maken en pret. Ik grijp in waar nodig en stuur bij waar nodig… Op 14 januari komt er dan iemand thuis om te onderzoeken of er een traplift nodig is, de onderzoekster en pret. Ja de lift was echt wel nodig. Ik heb mijn ouders gewezen op de moderne tijd en dat ik een douchecabine in de woonkamer kan regelen en ander soort dingen maar deze mensen veranderen op oude leeftijd, gaat hem helaas niet worden. En natuurlijk als mijn moeder in haar broek heeft geplast of aan de diarree is geweest, ik kan het met een teiltje en een washandje schoonmaken. In andere landen zouden ze er blij mee zijn, ook bewust van… Op 5 februari nog niets vernomen en bij mijn eerste telefoontje zat de persoon in vergadering en de tweede dag was deze persoon vrij en toen zei ik dat ik antwoord wilde hebben over de aanvraag en dat ik anders mijn moeder in de auto naar een verzorgingshuis zou rijden om te douchen. Er kwam snel een telefoontje terug en pret. Op 12 februari kwam er iemand van een bedrijf met een kroontje die adverteren met 48 uurs levering en heul veul pret, de trap opmeten. Het hoofd van mijn moeder werd ook opgemeten want ze moet een helm op. Ik viel bijna van de trap van het lachen. Er zal vast een paar keer iemand van het stoeltje zijn gevallen en in Nederland verzinnen we dan de traphelm. Het zijn sowieso spannende tijden in Nederland nu, ik zit ook echt in spanning. De datum voor het plaatsten van de traplift is op 30 maart, zo spannend… Ik heb er veel over nagedacht en er is natuurlijk het probleem van de vergrijzing en het langer thuis blijven wonen. Langer thuis wonen is het beleid dus dan hoort er toch een traplift bij? Brood, bed en bad schoten ook nog door mijn hoofd en mag ik mijn moeder ook in de auto zetten om in een AZC te gaan douchen? Ja mij brein kan echt nadenken. Het gaat sowieso over teveel schijven, tekort aan personeel en zo dacht ik nog even verder. Ik ben echt blij hoor met alles wat wel goed gaat, echt waar en de meeste mensen zijn allemaal van goede wil en kunnen het ook allemaal niet helpen met de traagheid. Ik heb zelf in de zorg de levering van een traplift nog meegemaakt binnen een paar weken en dat zal het ook wel zijn… Nee, ik schrijf echt niet om te klagen, alleen verwondering en verwondering af en toe bij mij over alle veranderingen…

Eén gedachte over “Het zit in de lift…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

4Fkf

Please type the text above: