In België is er ook iets met de vrijheid van meningsuiting. De Morgen hoofdredacteur Yves Desmet stond daar voor de rechtbank. Hij moet van de rechter in Mechelen een schadevergoeding betalen, aan de vrouw van een Antwerpse procureur-generaal. En dit terwijl hij nooit een letter heeft geschreven over de vrouw, maar ze voelde zich aangesproken. Het grotere verhaal ging over de diamantoorlog. Yves Desmet gaf zijn mening, maar dat mag dus niet. Iedereen die dus zijn mening geeft moet op zijn tellen passen want voordat je het weet sta je voor de rechter. Hij gaat nog in beroep en dan is er altijd nog het Europese Hof in Straatsburg. De journalistenbond staat achter hem. Hier in Nederland is de vrijheid van meningsuiting ook continue gespreksvoer. Wat mag je wel zeggen en wat mag je niet zeggen. Ik hoop nog steeds dat we na de omwenteling weer alles mogen gaan zeggen, zolang we maar niet te ver doorslaan. I have a dream, net als Martin Luther King.
Vorige week had ik nog een dialoog over goed en kwaad. Dat iedereen iets kwaads in zich heeft. Het begon al met het verhaal van vroeger over de appel van Adam en Eva. Eva mocht niet van de appel eten maar deed dit toch. Dit blijft een mooi verhaal, of je nou gelooft of niet. Ik filosofeer wel eens wat nu de balans in de wereld is tussen goed en kwaad. Staat de weegschaal in het midden of helt ie over naar een kant?
Goed is wel Stichting ZorgDier Nederland. Stichting ZorgDier Nederland bestaat uit vrijwillige huisdierbegeleiders met honden en katten. Na een gedegen selectie en training brengen zij wekelijks bezoeken aan mensen met psychische problemen, verstandelijke beperkingen en ouderen. Het schijnt wetenschappelijk aangetoond te zijn dat dit dierencontact goed is. Ik zal maar aannemen dat deze wetenschap echt bewezen is, je weet het nooit tegenwoordig. Maar om op de appel terug te komen, er zitten ook goede appels tussen de rotte appels.
In een instelling of bejaardenhuis mogen vaak geen huisdieren. Ook een beetje logisch, want wie moet ze verzorgen? De handen aan het bed zijn al hard nodig en handjes om de hond uit te laten ontbreken dan ook. Maar als je als huisdierbegeleider binnen komt dan zie je de stralende snoetjes van de bewoners. Heel veel ouderen hadden toen ze nog thuis woonden ook een huisdier en missen deze best wel. Wat is er dan mooier om ze te verblijden met een huisdierbezoekje.
Bewust goed en mooi werk!