Gisteren schreef ik over de themabijeenkomst over leren. De opkomst was klein en er was niemand vanuit de politiek of gemeente komen luisteren. De moeder van de zeiljongens vond de opkomst tegenvallen. Ik legde haar en andere mensen uit, dat je daar doorheen kunt kijken. Al bereik je maar een iemand met je boodschap, dan heb je al winst geboekt. Hetzelfde heb ik met wat ik schrijf, al bereik ik maar een iemand dan ben ik al blij. Het gaat om de boodschap, verbinden. Bewust worden van.
Er zijn in Nederland heel veel mensen bezig met verbinden in het onderwijs. Zo heb je HARTverwarmendWijs. Het verbindende netwerk dat de werkelijke behoeftes in het onderwijs behartigt. Je hebt Het Fluisterkind, waar Janita Venema een mooi boek over uitgebracht. En Hartkracht, waar alle kinderen mogen geloven in hun eigen kracht, leren vanuit je hart. Kinderen leren om in hun kracht te gaan staan en leerkrachten en ouders daarbij ondersteunen middels trainingen en coaching.
Op de bijeenkomst werd er over gesproken, om al deze goede mensen die het onderwijs willen verbeteren onder een paraplu te brengen. Maar dan ga je al snel weer naar het systeem van nu toe, een grote organisatie.
Waarom zijn al deze mensen bezig met het onderwijs? Als het onderwijs goed zou zijn, dan zijn zij toch niet nodig? Hoe goed is ons onderwijs? Allemaal vragen waar we de antwoorden op zoeken.
Er werd ook gesproken over alle labels, (lees als diagnosticeren) die de leerlingen tegenwoordig opgeplakt krijgen als ze van de leerlijn afwijken. Is dit nou wel zo goed? Je krijgt tweedeling in een klas want de kinderen zonder label denken: ik ben niet goed genoeg. En de kinderen met label denken weer: ik ben dus anders en voldoe niet aan het verwachtingspatroon. We zullen pas jaren later weten wat voor invloed dit op de jeugd van nu heeft gehad.
Er was op de bijeenkomst ook iemand die vroeger geen labeltje had. Dit bestond toen nog niet. Hij vertelde zijn levensverhaal en hoe hij alles in het leven had uitgeprobeerd en vervolgens heel veel baantjes had gehad en tenslotte directeur van een zelfontwikkelingsschool is geworden. Zijn verhaal: hoe het zonder label ook kan en je goed terecht komt.
Waarom niet gewoon twee leerkrachten voor de klas in de onderbouw, zodat er meer aandacht is voor de begeleiding van kinderen. Een kind mag toch een kind zijn? En elk kind mag toch anders zijn?
Maria Montessori was een een wijs vrouw. Zij was ook van voelen, zien, horen en ruiken, bewust worden van. Opvoeding en onderwijs moeten onderkennen wat de behoeften van een kind op een gegeven moment zijn en daarop inspelen door de juiste omgeving en materialen te bieden. Zelfontplooiing. Als ik de foto’s zie van al het materiaal van een Montessorischool, dan zou ik wensen dat ik er als volwassene een weekje naartoe mocht. Ik zou mij er prima vermaken!