Ik wilde naar de Voedselbank toe en was er bijna. De zon stond mooi in de lucht en ik zag de andere auto niet optrekken. Ik had voorrang en de ander nam voorrang. Ik werd gelanceerd en draaide een rondje, raakte een stoeprand en over het fietspad kwam ik net voor een struik tot stilstand. Dankzij mijn stuurkunsten en remmen en dankzij wederom engeltjes op mijn schouders, ik was er nog. Gelukkig was er niemand op de andere rijbaan of op het fietspad, anders was de ramp niet te overzien geweest. Ik kon gelukkig uit de auto en ik had niets gebroken. En daar zit je dan, Remi alleen met mobiel. Gelukkig kwam na een telefoontje, mijn collega van de Voedselbank al snel naar mij toe. Samen wachten op de sleepauto. Zij nam mij mee naar de Voedselbank en ik was van plan om daar gewoon te gaan werken maar toen kwamen de emoties los.
Tranen met tuiten van de schrik. Het bewuste besef dat ik er bijna weer niet meer was geweest. Mijn vriendin kwam mij ophalen en bij haar thuis hebben we getoost op het leven.
Het was blijkbaar mijn tijd nog niet en ik ben mij daar goed van bewust. Wederom een bevestiging dat het leven zo over kan zijn en dat je happy moet zijn met alles wat je hebt en kunt doen.
De dag erna was vrijdag de 13e en die kwam ik wel zonder schade door. In de vroege ochtend op de fiets bij de garage geweest en mijn auto hangt tegen total loss aan, hoor ik volgende week. Het is maar een auto, een stuk metaal met plastic op vier wielen. Bezit is niet belangrijk, dat ik er nog ben dat is belangrijk. Een voordeel, ik hoefde niet mijn autoruiten te krabben…
Na een dag werken in de zorg toch maar even strompelend naar de dokter gegaan omdat iedereen dat adviseerde. Ik had beter naar mijn gevoel kunnen luisteren want zij vertelde niets nieuws. Pas in de avond in bad zag ik de schade aan mijn lichaam en heb ik gerelaxt. Nu weekend en dan komt het allemaal weer goed, het leven en mijn leven gaan verder.
Alleen vraag ik mij toch af hoeveel engeltjes ik op mijn schouders heb, vast heel veel, met lichtjes.