Het is weer eens de week van het geld. In deze tijd is het onbegonnen werk geworden om het woord niet te lezen of te horen. Alles draait om geld en of het nou uit de wasmachine komt of niet. In de bewuste wereld is het helaas zo, dat de meeste mensen het met steeds minder geld moeten doen. De hedendaagse bewuste wereld is net een mooi boek, vol verrassingen. Geen televisieseries meer nodig. Ik heb de grootste lol en dat moet je er ook maar van maken.
Zo ook lol, in een nieuwe woonvoorziening met appartementen voor 55 jaar en ouder. Misschien moet er even van te voren duidelijker gemaakt worden dat het voor mensen is, die niet zelf kunnen nadenken. Dan is het maar bewust duidelijk. De mensen krijgen standaard een ja/nee sticker op de brievenbus. Onder het mom: jullie kunnen niet zelf nadenken en we plakken hem er alvast stevig voor jullie op. Mensen die wel zelf nadenken moeten er dus zelf een papiertje over plakken. Te lollig weer. Ook is alles gezamenlijk en zo ook de verwarming. Bij de eerste afrekening van deze toch wel erg zachte winter, moesten mensen die er net zaten, al vors bijbetalen. Een man zo’n 300 euro, waarop hij zich afvroeg of hij soms voor het hele complex moest betalen. Te lollig. En dan kun je voor 1500 euro (klein) of 3000 euro (groot) een zonnescherm krijgen voor je balkon. Verplicht af te nemen bij een zonneboerwinkel van buiten de eigen gemeente. En om het nog lolliger te maken mag je de kleur niet kiezen, grijs moet het worden. Te lollig. Mensen die daar wel nadenken en die hadden geïnformeerd, kwamen bij een ander al 800 euro goedkoper uit. Lollig, maar volgens je contract mag je dat niet. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het meest lollige is dat de lift twee talen spreekt: Engels en Nederlands. Geen Engelsman of vrouw te bekennen in het complex.
Voor mensen die niet zelf willen nadenken of kunnen en zwemmen in het geld, de ideale woonomgeving. Voor de bewuste zelf nadenkers daar: sterkte en blijven lachen!
Ouderen worden aan alle kanten bedondert, maar wie niet tegenwoordig? Respect is niet meer. Ook ouderen die nu nog thuis wonen, zitten vaak met smart te wachten op de thuishulp. Vaak de enige persoon die zij zien in de week. Er is wel hoop. Ik zie nu steeds vaker kleinkinderen die iets vaker bij opa en oma aankomen. Om even weg te zijn uit het hectische leven en gewoon een spelletje komen doen met opa of oma. Pa en ma hebben daar vaak de tijd niet voor. En zo snijd het mes aan twee kanten voor de jonge en de oude generaties. De tussengeneratie, daar zit het probleem.
Gelukkig gaat de gemeente alles oplossen in de zorg, volgend jaar.