De mooiste dingen komen op mijn pad en maken mij steeds duidelijker dat ik in een absurde tijd leef. Ik las ergens dat de mensen uit Eritrea misschien wel in tenten moeten gaan slapen. Ik mis dan een beetje, in wat voor tenten? Oppompbare tenten, pyramidetenten, bungalowtenten, hybridetenten, koepeltenten, iglotenten, huttententen of een auto met daktent. Het kan maar duidelijk zijn in deze tijd van overvloed. Ik had na dit bericht bijna zelf behoefte aan een tent, een zuurstoftent. Misschien is het een goed idee om de immigratietent een keer te gaan runnen? Ik was laatst nog bij een voormalig asielzoekerscentrum. Ik werd er niet vrolijk van. En als je bedenkt wat de mensen allemaal meegemaakt hebben en doorstaan hebben, tranen. Alleen de blik al, in de ogen van een vrouw laatst, sprak boekdelen. De blik van: ik ben zo beschadigd, ik wil leven, veiligheid en ik wil ervoor vechten. Ik begrijp niet dat in deze tijd er niet wat noodplannen ergens op een plank liggen, heet ook wel vooruit denken.
Geen tent maar een super de luxe ziekenhuis, ik was daar vandaag weer. Ik heb niet op de bel gedrukt want ik heb inmiddels al de bewuste verhalen vernomen en gezien. Het duurt soms heel erg lang voordat er een verpleegster komt. Ik snap niet dat de verpleegsters het nog trekken allemaal. Er was vandaag een patiënt op de verkeerde afdeling afgeleverd en daar kwamen ze pas achter toen ze de gegevens niet konden vinden daar… En twijfels bij een andere man, als ze mijn goede been maar opereren. Als je de inrichting van dit ziekenhuis ziet, dan is het zo geweldig dat het gewoon eng is. Zelfs de koffiekar lijkt op een wandelend restaurant. We zouden bijna vergeten dat er nog iemand in het bed ligt. Infuuszakken die lang staan te piepen voordat er iemand komt. Soms worden patiënten gewoon afgesnauwd. Het personeel wil het echt niet maar moet wel, best druk in je eentje op een afdeling.
En ook hilarisch zijn de bezuinigingen op de schoonmaak. De schoonmaakster poetst alleen nog vlekken weg op tafeltjes en vensterbanken. Dus bij een koffievlek doen ze de vlek en niet meer de hele tafel. Een verpleegster die het wel ziet die pakt tenslotte een doekje en doet de tafel een keer. Er hangen nergens bordjes dat de familie of bezoekers geacht worden om dit te doen. In het vervolg misschien mijn eigen emmer en dweil mop meenemen?
En om het allemaal nog leuker te maken is de verwachting dat dit geweldige ziekenhuis over vijf tot zes jaar verdwijnt. Er komt een groot ziekenhuis voor een grote regio, met poliklinieken in wat steden en dorpen.
En toch hoor je van alle mensen, dat ze liever die aardige verpleegster of arts willen zien die de tijd voor ze neemt. Ik denk dat zij liever in een tentje zouden slapen met een aardige verpleegster of arts aan hun bed met tijd. Mmm idee, ruiltje doen met de mensen uit Eritrea?
Het is niet te filmen allemaal en het kan allemaal in ons land.