Mixed feelings

Ik was gisteren weer terug op mijn honk bij de Voedselbank. Ik had de droom dat ik terug zou komen en dat alle mensen weg waren, helaas verre van waar. Ik zie mijn werkelijkheid ook terug bij de Voedselbank. De aanmeldingen komen nog steeds binnen en niet alleen bij ons maar in de wijde omgeving. De inhoud van de standaard voedselkratten wordt voor het eerst sinds lange tijd minder, vanwege de toename van de vraag. Ook kopen de winkels nu scherper in, bewuster en zo wordt het aanbod weer minder. Wij hebben gelukkig wel plaatselijke buffers en een eigen kas zodat wij het kunnen opvangen.

Ik werd heel erg happy van een jongen die eindelijk wat Nederlands kon spreken tegen mij. Hij had les gekregen en ook hij was happy. Mijn collega’s en ik worden minder blij van kinderen, die de snoeppapiertjes gewoon op de grond gooien. Het voordoen en uitleggen helpt niet, hoe doen ze het thuis dan, vragen wij ons af? Waar wij ons bij de Voedselbank ook zeer van bewust zijn, hoe belangrijk opvoeding is. Eigenlijk in het hele leven, als de basis al niet goed is… Ook mixed feelings over een zelfmoord en een poging tot zelfmoord in onze omgeving. De geestelijke nood is heel hoog in ons land, door geldgebrek, drugs en tal van andere redenen. Gelukkig hadden we ook weer bloemen gekregen bij de Voedselbank en daar waren de mensen echt heel blij mee. Net dat beetje vrolijkheid waardoor het leven weer iets vrolijker wordt.

Na ons werk zijn we met wat vrijwilligers uit eten geweest. Het voelde erg goed om het allemaal zelf te betalen. Geen bonnetjes declareren en het Voedselbankgeld netjes in de kas houden. Het was erg gezellig en zo leer je elkaar wat beter kennen en we hebben erg gelachen. Het was weer opvallend, hoe droevig de horeca was. Als je niet eens de gasten netjes gedag kunt zeggen en de jas niet kunt aanreiken bij de deur en weinig lacht, erg triest. Hier ga ik geen tweede keer heen, al was het eten best aardig.

Overigens was mijn dag al goed door de verslaggeving op de televisie van de autorit van de nieuwe Spaanse koning. Vanuit de studio wisten ze niet of hij in de auto nou al dichtbij het paleis was of niet. Wel, niet, wel, twijfel, ja toch. Er waren meerdere wegen naar het paleis… Mooi voorbeeld, van hoe je dingen kunt missen als je altijd van de bestaande weg uitgaat, die weg neemt of denkt te kennen. De nieuwe koning had ook een toespraak met daarin verwerkt: hoop en oog voor de jongere generatie. Alleen zo’n toespraak is al hoopvol.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

NPWI

Please type the text above: