Ik kon gisteren mijn gedachten niet zo goed bij alles houden. Ik was bezig met wat schrijfwerk en aan het lezen in een boek van Monique Samuel over de revolutie in haar nieuwe Midden-Oosten. Nee, mijn gedachten waren toch bij de impact op de Nederlandse bevolking van het vliegtuig dat uit de lucht geschoten is de afgelopen week. Ook mijn familie rouwt en heeft verdriet. Mijn nicht en mijn aangetrouwde neef hebben verdriet, ook zij verloren een neefje en nichtje. De twee kinderen van zijn broer, ouders die alleen achter blijven nu. Twee kinderen, die vanwege goede schoolresultaten samen met oma mee mochten naar hun roots in Indonesië als cadeautje. Gewoon leuke kinderen die een bijbaantje hadden bij een supermarkt. Gisterenavond was er een herdenkingsdienst voor hen, rouw en verdriet.

Een ander achterneefje van mij, had al twee jaar deejay-les. De jongen die les aan hem gaf is ook om het leven gekomen, samen met zijn zus en vader en moeder. Nederland is een klein land en bijna iedereen kent wel mensen direct of indirect die nu in diepe rouw zijn en heel veel verdriet hebben.

Mijn andere nicht kwam nog aan met: “dit kan toch niet geaccepteerd worden door de wereld!” Nee, dit kan en mag niet geaccepteerd worden door de wereld. Onschuldige mensen, zomaar uit het leven weggerukt omdat men in een ander land niet meer beseft wat vrede is.

Het zou mooi zijn als we uit deze gebeurtenis iets zouden kunnen leren met zijn allen op deze wereldbol. Dat oorlog en geweld altijd onschuldige slachtoffers eisen. En zolang het oorlog is dan blijven er ook rouw en verdriet, die twee gaan samen daar waar de mensen niet samen kunnen gaan.

Rouw en verdriet.