Dromen komen soms uit en wensen komen soms uit. Vandaag gaat er weer een wens van mij in vervulling en ik word daar blij van, morgen een verslag. Ik was het afgelopen weekend even aan het bijkomen van de week. Ik heb veel naar de mensen geluisterd en meer kun je soms ook niet doen. Ik heb deze week veel het woord sorry vernomen, “Sorry dat ik huil.” Ik herken het wel want je wilt anderen jouw verdriet niet aandoen, het zit in de mens om sterk te willen blijven voor de buitenwereld. Het gaat altijd goed, ook als het niet zo is. Toch lucht het wel op om af en toe wel te huilen en als je echte vrienden hebt dan krijg je gewoon een schouder en dat is genoeg. Ze hoeven het niet te begrijpen, die schouder is genoeg. Juist het binnenhouden van emoties kan leiden tot blokkeringen.
Afgelopen weekend waren er ook emoties maar dan op het toneel. Ik was naar ‘De laatste zomer’ in het Openluchttheater Amsterdamse Bos. Met dank aan luchthaven Schiphol kan deze voorstelling de hele zomer door draaien. Aan het begin van de voorstelling kwamen er nog een paar vliegtuigen over, met dank aan…juist. Kleine moeite om ze tijdens de voorstellingen toch even om te leiden? Deze voorstelling is een echte aanrader, ik werd er vrolijk van. Een stel rijke vrienden brengt gezamenlijk de zomer door in luxe en ledigheid. In feite is iedereen bankroet, maar niemand weet het van de ander en niemand wil het weten van zichzelf. Stuk voor stuk zijn ze meester in het ophouden van de schijn, totdat de zeepbel knapt…
Het nieuwe vakantie vieren is thuis blijven, daar hadden ze het in het stuk ook over. Heel veel mensen blijven inderdaad bewust thuis dit jaar. Bewust van hun financiële situatie en bewust van wat je niet hebt dat kun je ook niet uitgeven. Er is een grote groep Nederlanders die gelukkig zien dat eigen land nog genoeg mooie plekjes heeft. Ook ken ik een groot aantal mensen met een tweede hypotheek en onbetaalde rekeningen die wel met het vliegtuig weg zijn. Of mensen die hun baan hebben verloren en niet aan het zoeken zijn naar een nieuwe baan maar wel even op vakantie zijn. Het grappige is dat als deze mensen terugkomen hun situatie nog net zo is als voordat ze weggingen. Ze kunnen alleen vol trots zeggen, dat zij wel ver weg zijn geweest, de schijn ophouden… En bij thuiskomst allemaal weer klagen en niet een stapje terug kunnen doen, heerlijk, ik geniet ervan. Het leven is een groot toneelstuk, net als in het bos bij de voorstelling. Voor veel mensen is alleen het einde nog zoek.