Er viel mij iets op, zo eergisteren bij het uitdelen van het brood bij de soepbus in Amsterdam. Heel veel gemor over de mensen uit het buitenland die bij de soepbus stonden. “Zij pikken onze kraakpanden en ons brood in.” In het dagelijks leven kom ik ook deze uitspraak vaak tegen: “zij pikken onze banen in.” Het voelt voor veel mensen dus, dat we oud alleenrecht kwijtraken aan hunnie. Erg interessant en het geeft de gevoelens en emoties heel goed weer. We kunnen en willen niet delen. Omgekeerd willen hunnie ook niet delen. En zo is het niet zij aan zij maar hunnie tegen hunnie. Bewust van en de oorzaak moge duidelijk zijn, iedereen is en was welkom in Nederland. Dat niemand in het verleden eens goed heeft nagedacht over, hoe allemaal zij aan zij en samen, die achterstand werk je niet meer weg. De soep staat te koken op het vuur en de ballen springen er nog net niet uit.

Ik leef alleen voor mijzelf is ook een oorzaak, in deze tijd van afstomping zien wij elkaar niet meer goed. We lezen alles en vergeten op te kijken de wereld in. Ogen spreken boekdelen is in deze tijd, ogen spreken met de mobiel, tablet of computer.

Overal in de wereld springen er al ballen uit de soep. Hunnie tegen hunnie, links tegen rechts, arm tegen rijk, geloof tegen geloof. Er zijn heel veel goede mensen die graag al die ballen in de soep willen houden en op hun manier een bijdrage doen. Het voelt bij mij dat alles niet genoeg zal zijn.

Opgeven dan maar? De soep laten overkoken? Het is net als met de aarde, als wij de aarde kouder kunnen laten worden in plaats van warmer dan kunnen wij de soep ook kouder laten worden met zijn allen. Daar is een samen voor nodig en mijn ogen zoeken, kijken de wereld in, kijken links en kijken rechts en zien wat groepjes in de verte, zijn zij het die samen een geheel gaan vormen?