Nou nog even dan, morgen is het echt nieuwjaar en is alles weer enigszins normaal. Iemand gaf mij de wens mee dat al mijn grote dromen in 2015 maar uit mogen komen, je weet het nooit. Ik ging prompt weer nadenken of groot dromen dan zo verkeerd is, lol. Kleine dromen of doelen zijn beter te realiseren en grote dromen of doelen vergen iets meer tijd, zo kun je het ook bekijken. En grote dromen kunnen weer uitkomen door veel kleine dromen bij elkaar. Waar ik zelf erg ontroerd door was, de nieuwjaarswens van iemand die het afgelopen jaar een poging tot zelfdoding had gedaan. “Ik ga proberen gewoon mijzelf te zijn en mij niets aantrekken van alle mensen om mij heen.” Tranen in mijn ogen tijdens het opschrijven, zo mooi. In het oude jaar waren er op de valreep nog twee mensen bij wie de zelfdoding wel was gelukt. Een ervan was nog een kort nieuwsberichtje in wat kranten en we gaan weer verder, hoppa. Er blijft toch een beetje een sluier hangen rond zelfdodingen en om niemand op ideeën te brengen schrijven we er zo min mogelijk over of uit respect voor de nabestaanden. Mensen die slachtoffer worden van geweld krijgen een naam, een verhaal en soms een stille tocht. Mensen die onbewust slachtoffer zijn geworden van de kille maatschappij krijgen vaak niets. Weinig scholing, zelfredzaamheid, een ander niet om hulp durven vragen, niemand in je omgeving hebben die je kan helpen, niemand die naar je omkijkt. Ik begin mij zo langzamerhand wel eens af te vragen hoeveel zelfdodingen er wel voorkomen hadden kunnen worden buiten de zelfdodingen die je niet kunt voorkomen.
Een verhaal blijft nu nog wel even in het nieuws en dit is van de man in België die op zondag 11 januari euthanasie gaat plegen. Hij heeft er wel voor moeten procederen maar hij krijgt nu eindelijk wat hij wil, een dodelijke injectie. Ondraaglijk psychisch lijden en hoe bewust ben je dan om bewust deze beslissing te nemen? Het bracht mij op de draaideur mensen, ik heb er soms ook mee te maken. Niemand kan deze mensen helpen en ze hoppen van instantie naar instantie en van gemeente naar gemeente en laten overal hun sporen achter. Niet te stoppen door niemand en iedereen schuift ze door. Totdat zij zichzelf vernietigen of iemand ze dan toch maar opsluit. Hoe humaan is levenslange opsluiting? Als alle hulp is geboden en niets helpt? En wanneer valt de beslissing dat alle hulp geboden is? De mensheid vernietigd zichzelf op den duur of de aarde vernietigd de mensheid , tja. Gelukkig houden sommige mensen stand… Wie verzint het om mensen in een veestal op een schip te laten dobberen in de hoop dat ze het overleven? Wat gaat er dan om in je brein als je zoiets bewust doet? Mensenhandel in het nu, mensen als dieren op een boot. Gelukkig zijn de schepen met de mensen blijven drijven. Zij verdienden het niet om laag te zinken…