Altijd een pad terug…

Ik heb van het weekend weer iets mogen leren voor mijzelf, best bijzonder. Ik ga een aftakking van een al een tijdje ingeslagen pad weer terug omdat het pad niet bij mij past. Grappig zo’n momentje van helderheid of bewustzijn. Het menselijk brein wil wat… Ik heb er veel mee te maken en het is best grappig als ik af en toe dingen opmerk die andere mensen die het werk al jaren doen niet meer zien. Zoals met heel veel dingen, een andere of frisse blik wil nog wel eens helpen. Wat weer niet wil zeggen dat ik het zelf altijd goed zie of doe… Ik heb het echt af en toe te doen met mensen die zo in de put zitten dat ze het niet meer zien zitten allemaal. Mensen verliezen hun eigenwaarde en zoiets is erg. Luisteren, arm en knuffel en hopen dat. Er zijn veel mensen die ontslagen worden en die bijvoorbeeld dyslexie hebben. Vroeger hadden we het daar niet over, iemand mocht werk gaan doen waar hij of zij wel goed in was… Mensen die zich schamen voor dyslexie en zo niet de juiste hulp krijgen omdat niemand eens lekker doorvraagt. Ik kan zo verdrietig worden als er bij het UWV of bij de uitzendbureaus geen hulp of plaats is voor mensen met dyslexie. Er zijn zoveel mensen die hulp nodig hebben in Nederland. Op de lagere scholen zijn er ook veel kinderen met dyslexie. Er zijn dus gewoon mensen die mijn blog niet kunnen lezen, bizar. De oude ambachtsschool van vroeger terug zou zo’n goed idee zijn… Mensen laten doen waar ze wel goed in zijn… en accepteren… Jezelf accepteren daar begint alles natuurlijk mee. Dingen accepteren in het leven. En zo denk ik weer even verder…

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

a4zqTT

Please type the text above: