Ik zag van een van mijn vriendinnen haar vakantiefoto’s met de scheve toren van Pisa erop. Scheef, het woord van nu en de woorden plakken en lappen natuurlijk. De verzorgingsstaat is onhoudbaar, scheef. De zorg is scheef. De woningmarkt is scheef. Onderwijs is scheef. Wat cijfers zijn af en toe scheef. En er zijn zoveel mensen op de aardbol dat ie vast een keer scheef gaat hangen, vooral als iedereen naar een punt toe wil… Wat is er eigenlijk niet scheef? Zelfs mijn eigen persoontje is scheef, mijn ene been is bijvoorbeeld iets langer dan mijn andere been. Ik had vroeger een zooltje in mijn ene schoen, een verhoging. Ja er is eigenlijk best van alles scheef aan mij en misschien dat ik mij daarom zo thuis voel in deze scheve wereld? Het was al met al een mooie zomer en ik heb toch heel veel leuke dingen gedaan zo tussen het werken door. En wat een groot voorrecht in Nederland om in september de Sinterklaas etenswaren te mogen zien in de winkels. Ja tegenwoordig overal de hiep hiep hoera stemming ten gehore brengen… Ik schreef pas geleden over een drone op het strand en afgelopen week kwam daar het reclamebord met camera bij. In mijn omgeving hadden mensen het over de begrafenis of crematie film. Dat je iemand uit belangstelling opbelt en dan verneemt dat je mooi op de film stond… De aankondiging vooraf van een film zou niet misstaan, bewust van verdriet zijn mensen zich soms onbewust van de camera. En misschien is er dan nog de mogelijkheid van bezwaar? Naast het condoleanceboek een boek waarin je weigert om mee te figureren in de film? En als oom Piet vol overgave tante Nel staat op te hemelen terwijl de halve zaal wel weet dat tante Nel het met heel het dorp deed en al deze blikken van verstandhouding dan onbewust op een film staan, hoe leuk is zo’n film dan nog? Vreemde uitvaarten in het nu. Ik begrijp de tekst van hij of zij of wie dan ook heeft nu de rust gevonden op een rouwkaart opeens veel beter in 2017.