En vandaag alweer de laatste van onze drie vrije dagen op Vlieland. We mochten onze rugtassen in het hotel laten staan en ophalen in de middag, erg vriendelijk. We gingen een kleine wandeling maken naar het strand met een groot hotel en een strandpaviljoen. Het deed mij een beetje aan Noordwijk aan Zee denken in het mini klein en vooral zo mini klein houden, dacht ik… De torenflats voor alle inwoners van Nederland bouwen we elders in het land als het aan mij zou liggen en niet op Vlieland. Maar ik ben nog niet eens een zandkorrel op het strand op deze wereld dus het blijft een gedachte en pret. Het strand was hier ook weer mooi en het strandrups voertuig had een wiel of misschien wel meerdere wielen die een gedicht in het zand achterlieten tijdens het rijden. Ik laad mijn hart vol Waddenzee, een beetje stiekem zonder vragen, Ik neem een beetje Vlieland mee zoveel als ik kan dragen. Toch geweldig om deze tekst van K. Schippers te lezen zo langs de kustlijn? Zo zou je allemaal vredesboodschappen op de stranden kunnen zetten in Nederland, ook gaaf! Jan Jacob Slauerhoff zou er voor uit de dood opstaan en terug keren naar Vlieland, echt wel. Ik zou in het seizoen op de stranden zetten: bedankt namens strand en zee, neem je afval mee. Het is trouwens aan veel dingen te merken dat er minder troep komt, de kleine bakjes in de supermarkt met salade zit opeens geen plastic lepeltje meer in en ik vroeg mij altijd al af waarom er wel een lepeltje in zat. Mijn magere kwark heeft geen extra plastic dekseltje meer. Ik doe 3x met zo’n bak en doe er dus nu thuis een boterhamzakje overheen of schep het over in een niet wegwerp bakje met deksel. Ik vind het leuk dat mensen zich nu bezig houden met hoe het anders kan. Er komt een tijd dat de afhaal weer vraagt om zelf je pan mee te nemen voor friet of patat… Ik dwaal weer af en we namen de laatste middagboot terug naar Harlingen en zo kwam er een einde aan drie dagen Vlieland. Het was lekker om even niets te moeten, mijn gezicht heeft door de zon nu weer meer sproeten…

We besloten na een ontbijtje op ons balkon met prachtig uitzicht op de Waddenzee om een fiets te gaan huren. Om het hele eiland te kunnen zien toch voor een elektrische fiets gekozen voor vandaag. Het was het broedseizoen op Vlieland voor de vogels en overal stelletjes, zo lief. Er waren dan ook voornamelijk mensen met verrekijkers en vutters die ook op de fiets zaten. De stranden waren zo mooi op Vlieland! Een plaatje met de strak blauwe lucht, het bijna witte zand en de zee. Ik had de zee echt heel erg gemist, bewust van… huilen van blijdschap. Er is op Vlieland ook een militair oefengebied en een deel is afgesloten. Het was wel leuk om de vliegtuigen hoog in de lucht te horen, jammer dat ze niet even laag langs de zee over kwamen vliegen. Vlieland is misschien ook iets minder geschikt om vluchtelingen op te vangen door het geluid van de jagers, denk ik dan zo. In een supermarkt was het mogelijk om ons statiegeld bonnetje in een bak te doen voor de vluchtelingen vanuit de Oekraïne. Er kwamen per week al veel mensen ons land binnen voor een beter leven of als vluchteling en nu komen daar de mensen uit de Oekraïne bij. Waar gaan we iedereen laten? Het was erg leuk om met de fiets het eiland rond te rijden en er viel van alles te zien onderweg en de rode vuurtoren was erg mooi. Bij de haven van Vlieland was er ook weer een strandopgang en daar kwam net de veerboot weer aan en leuk om te zien vanaf het strand nu. De Dorpsstraat met de monumentale huisje en de kerk en het plein waren ook leuk. Wij vonden de rust, ruimte en de schoonheid van het eiland heel erg mooi. Door en door koud geworden van een dagje op de fiets en heerlijk weggekropen onder een warm dekbed.

Wil je mee naar Vlieland? Mijn reismattie had een paar vrije dagen en voor mij was het ook wel weer goed om even uitgelaten te worden en pret. Vlieland, van het ezelsbruggetje van de TV TAS vroeger op school. Ze doen daar toch niet aan wadlopen? Mijn verwerking van ons eerdere wadloop avontuur zit nog vooraan in mijn brein opgeslagen… In deze tijd niets meer vooruit boeken als het even kan, er is bij ons zoveel niet doorgegaan de afgelopen tijd dat we nu echt zo laat mogelijk proberen te boeken. PBO, parkeren, boot en overnachtingen geboekt en verder zien we wel. Het was duurder om met de bus en trein naar Harlingen te gaan dan met de auto. De benzineprijs kan dus nog verder omhoog… We zijn eerst onderweg even gaan kijken bij mijn nieuwe uitdaging en toen verder gereden langs alle heule grote windmolens ter land, ter water en uiteindelijk in de lucht. Bij het geboekte lang parkeren ging de slagboom vanzelf open voor de auto, toch handig nummerbord herkenning. De toerist mag de auto niet meenemen naar Vlieland en het is ook nergens voor nodig want het eiland is klein. Het was prachtig weer en wij vaarden met de grote veerboot vanaf Harlingen naar Vlieland toe. Wij genoten echt in de zon op het dek en prachtig om te zien de Waddenzee. We zagen nog een paar zeehondjes. De boot kwam aan en onze kamer was echt een klein stukje lopen. We kregen tot onze verrassing een mooie kamer met balkon met uitzicht op de dijk en de Waddenzee! Mijn reismattie keek vroeger een serie op de televisie met een dokter en die serie was opgenomen op Vlieland. Ik keek de serie nooit dus voor mij was alles echt nieuwe en pret. We hebben lekker op een bankje in de zon van het water genoten en de rust. Ik was zo blij dat we voor het seizoen uit waren gekomen naar Vlieland. Ik gun de eilanders daar wel een goed seizoen want begrijp best dat er inkomsten nodig zijn. En na een hapje eten en naar de sterren kijken naar bed. Nog best koud zo in maart in de avond en nacht.

Ing, het zou wel leuk zijn als je weer eens gaat schrijven over onze uitjes, aldus mijn reismattie. In deze huidige tijd hoort zij toch eigenlijk te dreigen dat mijn foto’s anders niet meer in ons Albelli fotoboek komen maar gelukkig is zij nog blijven hangen in de oude gezellige tijd… Waar andere mensen meer gingen schrijven viel ik even stil. Stilte is helemaal niets mis mee af en toe, sterker nog ik ben er een fan van geworden. Geen zin om te janken over mijn lichamelijke pijn, geen zin om te janken over alles wat moest, alhoewel… Welke idioot heeft er verzonnen dat een erfenis verwerpen geld kost. Nee is toch ook een antwoord? Om dan toch even te janken, zelfs na de dood van mensen maken we de boel zo moeilijk mogelijk voor u. En kunnen we de woorden de erven van misschien vervangen voor de nabestaanden van? Klinkt een stuk vriendelijker. En als er een wettelijke partner komt te overlijden dan gaat gewoon alles vanzelf over naar de andere wettelijke partner zonder enige papier rompslomp van dien. En pas als de laatste is overleden komen de overige wettelijke nabestaanden in beeld en dan is het altijd gratis ja ik wil of nee ik wil niet. En de belastingdienst komt al helemaal niet in beeld bij overige wettelijke nabestaanden totdat de laatste wettelijke partner er niet meer is. Een vriendin legde mij uit dat er mensen elkaar de hersens inslaan voor een erfenis en dat daarom alles zo is dichtgetimmerd. Ik heb dan altijd een antwoord, is mijn wereld dus niet meer waarop ik wil leven, zo voelt het voor mij dan echt. Een notaris zou waarschijnlijk zeggen dat ik zijn beroep de markt uit prijs en pret… Ik ben Ingrid en bij nood alleen met mijn rugtasje waarin een paar bezittingen kunnen en dat is het. De rest is allemaal te leen op deze wereld, bewust van… En zoals de afgelopen maand gezien, er zijn maar weer een paar idioten nodig die de wel gezellige mensen hun huis uit kunnen jagen met een oorlog. Deze wel gezellige mensen hebben dan alleen een paar bezittingen om mee te nemen en elkaar als ze mazzel hebben… Het zou zo leuk kunnen zijn op deze aardbol met zijn allen, tja de mens kan zo slecht zijn. Afijn, de vraag was of ik weer leuk wilde gaan schrijven. Nou als iets niet leuk is dan is dan kan ik ook niet leuk schrijven. Ik doe wel mijn best vanaf morgen.