Raar leven…

En we zijn weer een paar weken verder en de boel gaat weer steeds meer open in het land. Het ergste lijkt achter de rug voor nu van de corona besmettingen in Nederland. Ik wandel mij suf, dan met die en dan met die, wel gezellig. Ik geniet nog het meest aan de zee met windkracht vijf of meer en met bijna niemand op het strand. Zal ik toch een keer een lesje op zo’n surfboard gaan nemen? Ik ben veel op het strand te vinden en de strandtenten zijn bijna allemaal klaar voor de heropening op 1 juni, precies om 12.00 uur en pret. En met feestsirene omdat het de eerste maandag in de maand is? Het is voor alle mensen die van een terrasje houden wel weer een toegevoegde waarde. De een geniet van dit en de ander geniet van dat. Ik zie om mij heen mensen alweer op vakantie gaan en de anderhalve meter afstand houden is gelukkig langzaam aan het verdwijnen buiten om mij heen. Bij binnen dingen blijft het gewoon nog even voorzichtig zijn. En zodra het reizen weer mag en de toeristen weer komen dan is het over met de anderhalve meter afstand houden, bewuste vermeerdering van het aantal inwoners van een land met toeristen en daar hoeft de eigen bevolking van zo’n klein landje niet de dupe van te worden, denk ik dan. Of is mijn gedachte dan egoïstisch? Ik ga er nog eens over nadenken en pret. Het is een gewoon beetje flexibel doen, de touwtjes weer loslaten en weer aantrekken als het weer nodig gaat worden. Laat het spontane alsjeblieft wel blijven bestaan wat mij betreft. We hebben ook een paar noodzakelijke meubelstukken gekocht voor de woning van mijn vriend en het was gewoon weer druk overal. Wij zijn altijd snel klaar, dat dan wel weer… En nee, geen overeenkomst tussen ons, ik doe huiswerk vooraf en heb eerdere bed-koop-ervaringen en hij is ongeduldig en snel en pret. Twee heul verschillende mensen zijn wij, bewust van en ook wel een uitdaging. Wij vragen tegenwoordig waar het spul vandaan moet komen en liever meubeltjes uit Nederland om de bedrijven hier te steunen dan uit verre landen. Het is niet altijd mogelijk. Het onderstel van het bed kwam uit de Filipijnen en de rest kwam wel uit Nederland. Ik snap het waarom maar mijn brein denkt dan toch, doe even alles hier zeg. De andere kant is dat iemand in de Filipijnen weer werk heeft en ik mag hopen met een normaal salaris en met goede werkomstandigheden. Het is nooit zwart wit het leven en pret. De zorg voor mijn moeder wordt zwaarder en mijn vader en ik wisselen elkaar af zodat we beiden nog een leven hebben naast het verzorgen van mijn moeder. Ik denk zelf dat we binnenkort een ander traject met haar tegemoet gaan en daar besluiten mijn ouders hopelijk zelf over met behulp van de dokter. Het is een bijzonder raar leven van mij de afgelopen tijd, dacht ik de afgelopen week. Flexibeler en raarder dan dit kan het vast niet worden en pret. Het belangrijkste is mijn rust af en toe nemen, alleen en met de zee en de sterren in de lucht en dan komt alles altijd weer goed. 

Beetje saai toch wel…

Ik kan echt geen boom meer zien, zucht. Waar gaan we heen wandelen? Waar gaan we heen fietsen? Ga weg allemaal, ik wil weer meer zien, klaar mee. Mijn reismattie was jarig en ik had een cadeautasje gemaakt met daarin natuurlijk een door mij zelf gemaakt mondkapje. Ik zet met textielstiften teksten die mensen vaak gebruiken op de mondkapjes en die van haar had dan ook de tekst, nooit een saaie dag… Dient wel gezegd te worden dat zij het nu ook een beetje saai begint te vinden allemaal. We gingen wandelen in het bos en daar rook het naar uien en prei, het was een witte wereld met mooie bodembedekkers. Daslook, door mij omgedoopt tot das leuk. Met een andere vriendin een stukje gefietst en koffie meegenomen voor onderweg en ik ben nu ook in het bezit van een eigen plasfles en heul veul pret. We kunnen onderweg onze dorsten lessen want we hebben nu plasflessen, de spreuk van deze week. Voor veel dingen is een oplossing. Over bomen gesproken, door alle corona updates en alle uitzonderingen zijn de veranderingen en regels door het coronabos voor mij al vaak niet meer te zien. Ik ben het spoor in het coronaspoorboekje allang kwijt en pret. Doe gewoon voorzichtig is mijn lijfspreuk. Ik had de corona versoepel situatie besproken met mijn vader en hij ging heel blij weer zelf naar de bakker. Is het te druk dan omdraaien en een andere keer weer gaan, zo makkelijk is het. De volgende dag had hij de smaak al te pakken gekregen en hoppa naar het tuincentrum, kortom mijn oude vader is blij.  Mijn broer en schone zus mogen als zij zelf willen ook weer op bezoek komen en zo komt er een klein beetje verandering in de zorgtent hier. Ik vind het persoonlijk wel prettig dat handen schudden en de twee of drie verjaardagszoenen over zijn en pret, houden zo wat mij betreft. Het blijft een rare tijd en ik red mijzelf nog aardig. Ik las een nog een best wel vermakelijk boek, Het Rosie Project van Graeme Simsion. Het boek had heel wat handvatten voor mijn eigen relatie en heul veul pret. En verder, we staan pas aan het begin van alle grote veranderingen, denk ik. De impact van het hele corona gebeuren voor de komende jaren gaat gigantisch worden, bewust van

4 mei 2020…

Het is vandaag 4 mei 2020, herdenken. Ik ben het afgelopen jaar terug in de tijd geweest en ik bezocht ook Auschwitz-Birkenau.

Alle oorlogen zijn vreselijk, bewust van 

Geen woorden voor… 

Ik heb foto’s genomen het afgelopen jaar en foto’s zeggen voor vandaag genoeg…