Uit…geest en naar Alkmaar

Afgelopen weekend de zoon van mijn reismattie uitgeleide gedaan op Schiphol. En daar gaat zo’n jong dan naar heel ver weg. Nou, wij gingen ook weer eens op treinreis in eigen land. Van Schiphol door naar Sloterdijk en van Sloterdijk door naar Uitgeest en toen werd er weer eens aan het spoor gewerkt in Nederland, geestig. Met de luxe touringcar verder naar Alkmaar en het was net een schoolreisje en wij reden langs het AFAS Stadion. In Alkmaar was het kermis, een echte kermis en door het centrum heen verspreid stonden de leukste attracties. Er was een heus spookhuis van vroeger met karretjes. Wij in zo’n karretje en de jongen bij de attractie liet een spin naar beneden komen en wij schrokken niet. Wij vroegen hem om het nogmaals te doen en gingen toen gillen… Met de tranen van het lachen in onze ogen kwamen wij na het donkere ritje weer naar buiten. Het spookhuis is zo oud dat de werkelijkheid het spookhuis is geworden, aldus mijn vriendin. Er zijn steeds vaker mensen met messen en rare clowns die andere mensen angst aanjagen en een trauma voor het leven bezorgen. Ik reageerde de afgelopen week naar iemand toe die een bekende had bij een steekpartij, tja het is het nieuwe normaal aan het worden. Het waren misschien harde woorden van mij. Het is natuurlijk niet normaal dat al het geweld het nieuwe normaal aan het worden is, bewust van. Net als de hoeveelheid aan mensen met de plastic tasjes in Alkmaar, lees als dakloos, niet normaal. Nou we waren uit en dus in nog een attractie. Nou in deze attractie verging het lachen ons later echt, iets met breek en dans en er dan gebroken uitrollen. Ik hoorde mijn nek kraken. Zal mijn zorgverzekering fysiotherapie na een kermisbezoek vergoeden? Wij konden weer lachen en het was de hoogste tijd om in de kerk tot rust te komen. De Grote Sint Laurenskerk in Alkmaar en de klim naar de hemel hadden wij op de kermis al gemaakt en dus overbodig. De Waag was echt wonderschoon en het monumentale Stadhuis ook. De mooie huizen met de geveltjes waren prachtig en vooral het huisje waarin ze patat verkochten was natuurlijk helemaal af. Op Het Bolwerk nog een paar kunstwerken bekeken en Eva was Eva. En toen weer terug naar het station en met een nieuwe groep op schoolreisje met de luxe touringcar naar station Uitgeest. Het was een geestig dagje uit.

Vorkje prikken…

Ik heb al de nodige teksten geschreven op het muzieknummer van Kid Rock met All Summer Long. Het is 2018 en we klussen heul de zomer door… Naar aanleiding van huis na huis om mij heen met klussen, de een was klaar en de ander begon, inclusief ons huis trouwens. Om 07.00 uur in het weekend een boormachine met geluid was het all summer long klushoogtepunt. Leven en laten leven is mijn motto en voor de humor was het zeker oké. En verder 2018 en ik werk heul de zomer door was ook een nummer 1 hit in de vriendenkring. Ik stond weer voor Inkie Joker bij iemand aan de deur waar ik geen cent voor beur was het all summer werkhoogtepunt. Of 2018 en ik werk heul de zomer door en iemand lag nog in zijn nest en met 36 graden is dat niet best en heul de zomer door… Mijn conclusie na een zomer overal werken is wel dat er dingen anders zouden kunnen… Misschien eens een najaarsliedje van maken? Hoe kan het bijvoorbeeld dat er voor iemand geen werk is op de sociale werkvoorziening en dat het deze persoon dan een vrije dag kost? En bij een tekort aan vrije dagen er overgewerkt moet worden voor vrije dagen. Het is 2018 en ik huil van zulke verhalen heul de zomer door. Er waren in de warme vrije zomertijd natuurlijk wat ontspanningsmomentjes en vooral etentjes hier en daar, want eten ook heul de zomer door natuurlijk. Ik ga gerust ergens alleen zitten om een vorkje te prikken en dan is de vraag van de bediening vaak…Verwacht u nog iemand? Ik hoorde laatst van iemand anders dat er meerdere alleen uit eters zijn die zich de vorkjes lachen om deze vraag. Je kan ook gewoon de kaart geven en dan merk je vanzelf of iemand alleen blijft of misschien de ik ben alleen uit eten button introduceren? In de stad is het vaak gewoner om ergens alleen neer te ploffen, bewust van. En het is geweldig dat een tussenjaar hot is onder de jeugd want dan is er nog iemand in de bediening in de restaurants na de summer long. Ik breng af en toe al zelf mijn bordjes terug als ik zie dat ze bediening vragen in een restaurant. Ik noem het altijd, een vorkje helpen…

Even rust…

Ik zat de afgelopen twee weken in het huis van vrienden en het was heerlijk rustig. Ik kon even bijkomen en heel veel lezen en Inkie puzzelen. Een bijkomend voordeel dat vriend kon komen aanwaaien want geen hospita met mannenbezoek regels en pret. Ik had de zorg voor poes en de wandelende takken en de buurt was een stuk rustiger qua geluiden. Ik zat vorig jaar ook in hun huis en toen waren ze begonnen met de bouw van een mini woonwijkje op het grasveld tegenover hun huis. De woningen staan er nu een jaar later en de straat is bijna af. Ik las dat ze in deze woonplaats iets met mini bos aanleggen willen gaan doen en ik bedacht meteen waarom het groene speelveld hier dan vol met lelijke donkere woningen geplempt moest worden… Het ene groen door het andere groen vervangen of zoiets. Het is nog altijd aardig van mijn vrienden dat ik in hun biologische huis mag wonen. Ik nam een bakje patat mee na mijn werk en de voordeur wilde niet open… Alleen biologisch voer, aldus de voordeur… Grapje en zij weten best dat ik een hekel heb aan overal waar te voor staat. Afijn, iedereen lekker laten eten waar hij of zij baat bij heeft. Ik leef al maanden bijna zonder televisie en het bevalt prima. Op mijn zoldertje was het de afgelopen tijd te warm om de televisie aan te hebben. En het gaat toch altijd over dezelfde bla bla bla dingen en vaak zonder oplossingen. In het najaar weer eens kijken of er nog iets zinnigs te zien is op de televisie. Ik was ook bij oma, lekker dichtbij en ik had even het advies van een oud en wijs iemand nodig. Ik heb verder veel gewerkt en bijna elke dag in mijn arm geknepen of het nou eggie was… Ik kan gelukkig blij worden van de kleine dingen en ik was me toch blij in mijn vakantiehuis… En toch, ik heb alleen niet zoveel ruimte nodig en ik ben al helemaal gewend aan klein en weinig ruimte. Dag vakantiehuis, dag poes, dag wandelende takken, hallo zoldertje. 

Geen zak aan zo’n tak…

Over de zin van het leven gesproken…Ik pas op een viertal wandelende takken. Zij zaten eerst in een potje, twee per potje. Ik vond na wat leeswerk dat de inmiddels best wel groot geworden insecten in een bak een beter leven hadden en ziedaar, er kwam na goed overleg een bak. De takken eten klimop. Ik vond klimop onder een boom en zo zat ik op mijn hurken klimop te plukken. Ik zag de voorbijgangers kijken met een blik van, wat doet zij nou… Ik had voor hetzelfde geld een bon voor wildplassen kunnen krijgen, op mijn hurken onder een boom. Het is in de bak heel erg moeilijk om de groene insecten tussen het groen te ontdekken. Ik heb ze nu aardig in de smiesen. Ik snap echt niet de zin van het hebben van deze beesten. De enige keer dat ze leuk zijn, met het verschonen van de bak en poepen dat ze kunnen… Ik trek handschoenen aan en ze klemmen zich vast aan een takje en dan hup in een andere bak en zo tak voor tak aan een takje uit de bak. En dan kunnen ze opeens wel rennen, zucht, wandelen. Eerst kijken of alle vier de takken heb voordat ik het groen en de bak verschoon. En kijken of er geen mini wandelende takjes liggen die nog moeten opkomen of uitkomen of zoiets. Keukenpapier onderin de bak en nieuw groen en met water besproeien. En dan de moeilijkste klus, de takken een voor een weer aan een takje terug laveren naar hun bak. Ze kijken niet naar mij om in hun bak en als ik ze verplaats dan gaan ze toch een partijtje druk doen. Ik moet ook nog voorzichtig zijn want ze zuigen met hun pootjes vast aan dingen en het kan zomaar zijn dat er een pootje afbreekt. Ik heb gelezen dat pootjes wel opnieuw aangroeien maar toch… Echt geen zak aan zo’n wandelende tak. De wandelende takken kunnen anderhalf jaar oud worden. Ik hoop dat de takken niet kunnen nadenken over de zin van hun leven, anderhalf jaar in zo’n bak…

De zin van het leven…

We gingen afgelopen week picknicken en naar het Amsterdamse Bostheater. De Meeuw van Anton Tsjechov stond op de planken. Een komedie om het leven zin te geven, eigenlijk waar ik zelf ook hard mee bezig ben en iedereen natuurlijk. Ik heb vooral veel moeite met de onzin in het leven en pret. Ik heb op het moment de grootste moeite om de zin van het is nooit genoeg gedrag om mij heen te begrijpen en ik val af en toe uit mijn sociaal wenselijk gedrag, zo balen… Afijn, er het beste van maken in het leven voor jezelf en met elkaar…Het stuk De Meeuw begon plotsklaps en eindigde plotsklaps en ik zat van het begin tot het einde in het stuk. Het decor was prachtig en ik vond vooral de moeder van Nina goed spelen in het stuk. Het stuk gaf wel een beetje het echte leven weer, met vallen en opstaan en wat geeft het leven zin? Op een van de warmste dagen van het jaar heb je bijna geen zin om na te denken over de zin van het leven. Het was leuk zo met elkaar eerst picknicken en later naar het theater en er komen altijd weer nieuwe uitstapjes uit voort. Na deze warme dag kwamen gelukkig eindelijk de buien en de afkoeling. Het was een bijzondere lange periode van droogte en hitte in mijn landje met bijzondere weersomstandigheden. Wij hadden hier laatst midden in de nacht een soort van valwind of mini stormpje, heel bijzonder. De nacht van de bloedmaan en opeens het geluid van of er een veegwagen door de straat kwam rijden, nee het was wind. Ja, wij hadden de maan uiteindelijk gevonden in de polder en het was nog een soort van gezellig met z’n viertjes en de verrekijker delen met elkaar. Ik zag later nog een weerballon, denk ik, door mijn beeld komen met mijn telescoop buiten en er valt veel te bekijken zo hoog in de lucht. Het leven zin geven met hobby’s. Er komen binnenkort weer vallende sterren, gaaf. En wij doen af en toe ook aan onzin, heel af en toe… Zo hadden wij een eigen live app met de voorspelde zomerstorm van afgelopen week. Op 19.07 uur, tomatenplant in tuin verliest een tomaat. Op 19.19 uur, ijscoman rijdt door de straat en zo ging het de heule avond over en weer en erg gelachen, onze humor. Het was trouwens mooi om te zien dat de wind uit twee richtingen kwam en alle wolken op een punt bij elkaar kwamen, hier bleef de verwachte code oranje uit en wij hadden code pret.

De warme stad…

De hoogste tijd om weer eens wat te gaan ondernemen en wij gingen afgelopen zaterdag dus op naar de warme stad Amsterdam. Met de nieuwe Noord/Zuidlijn eerst naar station Noord. In de nieuwe lijn zijn er alleen nog zitplaatsen aan de zijkanten van de wagons. Op Noord uitgestapt en echt helemaal in de war, hadden wij in een tijdmachine gezeten? Gare du Nord bordjes? Zij we in Parijs? Afijn we zijn weer ingestapt in Parijs en we kwamen uit op het Rokin in Amsterdam in Nederland en waren zoooo toe aan een kopje koffie met appeltaart… Het mocht eigenlijk niet de appeltaart want toevallig allebei een bekeuring op de mat gekregen voor een paar kilometer te hard rijden. Nou dan ergens anders weer een beetje minder aan uitgeven, op appeltaart bezuinigen voelt voor ons zo erg… Het was Canal Parade in de stad en de stad was heel heel heel erg druk en alles was regenboog, leuk om te zien. We hebben even bij de boten gekeken en het was een gezellige boel. Het is mij een beetje erg uit zijn voegen aan het groeien, andere mensen vinden het misschien wel leuk. Wij gingen naar het Amsterdam Museum. Tot vlak voor zijn overlijden werkte burgemeester Van der Laan aan een tentoonstelling over Amsterdam. De Mooiste Stad tentoonstelling was gratis en leuk om te zien in het Amsterdam Museum. Wibaut, en wij filosoferen over wie nu de sociale woningbouw Wibaut van de stad is? Niemand want al het vastgoed is anders geworden, andere tijden of zoiets. We liepen op een gegeven moment richting Centraal Station door de immense drukte en voor ons liep een gezin waaronder twee vrouwen met zwarte lange jurken met hoofdbedekking en waarvan bij een alleen de ogen nog te zien waren en ons tegemoet komend kwamen er twee blonde jongens aan met korte broeken en roze strakke hemden aan en zij liepen hand in hand. Ik zei toen, Van der Laan zou bij leven nog gezegd hebben, dit is nou mijn stad, zoveel mensen en zoveel diversiteit. De hoogste tijd om de stilte op te zoeken en een pizza te gaan eten bij Vapiano met uitzicht op het water. Jammer dat er daar een kantoor komt voor de brug, ik vind het een van de mooiste stukjes nieuwe stad. Wonen doen de meeste mensen met een beetje inkomen misschien straks alleen nog buiten het stadscentrum? De nieuwe metro gaat immers niet voor niets naar Noord? En sowieso is heel Nederland langzaam een grote stad aan het worden… Misschien in een verre toekomst Nederland de hoofdstad van de EU? Wie zal het zeggen… Het was een warme dag in de warme stad.